Eerst dit. Ik heb gisteren eens te meer een te lange blog laten verschijnen. Maar je zult me begrijpen dat ik, na de vele contacten die ik met Kamal Salibi heb gehad, niet minder kon dan hem, als is het maar even, terug te brengen onder de mensen en hem via mijn blog mijn vriendschap en respect te betuigen voor het werk – verrassend en baanbrekend – dat hij presteerde. Het is, zoals van velen hier op deze aarde, het werk van een leven.

En, een tweede ‘maar’. Een om bij te wenen en de politiek voor eeuwig te vervloeken. Ze wil nu haar integratie programma uitbreiden en de moeilijkheidsgraad van ons Nederlands verlagen omdat ze tegemoetkomend wil zijn, en niet wenst dat mensen – Nederlands onkundigen dus - die hier zijn binnengevallen in het land van melk en honig uit de boot zouden vallen. Ze, de politiek, wil dus een tussentaal Nederlands onderwijzen, ‘een tussentaal voor een tussenvolk’, zegt Stefan Hertmans in de Standaard van 31 augustus – een artikel dat we allen tweemaal zouden moeten lezen - en hij noemt deze tussentaal, ‘Onzin, onzinnig en onzindelijk’. Ik noem het een smerige boel.

Ik dacht dat integratie betekende aanpassing aan de cultuur van een land, aan de taal, aan de geplogenheden, aan de wijze van leven van een land. Hier binnekomen met zijn eigen cultuur en deze cultuur blijven beleven zoals van oudsher, is geen integratie en zeker niet als ze de bevolking van hier - zoals het regelmatig gebeurt door de ingewijden die het, onder de geïmmigreerden, voor het zeggen hebben – verwijten en behandelen als ongelovigen.
Als wij voor hen ongelovigen zijn zullen ze zich nooit ofte nimmer hier integreren, zijn ze hier gekomen met oneerlijke bedoelingen, zijn ze hier gekomen om ons vroeg of laat te overrompelen. Ik let op mijn woorden wat al een begin is van overrompeling.

Wel ik wens niet dat mijn taal, mijn Vlaams Nederlands gedesintegreerd wordt voor de integratie van zij die me als ongelovige bestempelen, het is me trouwens heel duidelijk wat ze hier komen doen in dit land van ongelovigen, wat er in hun achterhoofd leeft of wat ze verbergen in hun baard verzwijgen ze niet.

Ik las over ‘l’Algérie de la France’ in Le Monde. Als ik verneem wat er zich afspeelt in la France van nu dan wordt er, binnen afzienbare tijd, geschreven over ‘la France de l’Algérie’.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />