Ik kon ik niet onopgemerkt voorbij 31 augustus ik kan ook niet voorbij 1 september omdat het op die dag is, precies een jaar geleden, dat in Beirout, Kamal Salibi overleed. Weinigen in het westen hebben Salibi gekend of gelezen. Hij was de auteur van diverse boeken over het land en het volk van de Bijbel, en van een ontstellend, bijna provocerend boek over Jezus.

Ik hoorde voor het eerst van Salibi in 1986, de dag van mijn verjaardag in Al Tawila aan de Rode Zee in Noord-Yemen, toen ik zijn boek ten geschenke kreeg van vrienden uit Parijs.

Ik herinner me dat ik het een eerste maal, maar dan vluchtig, gelezen heb op het vliegtuig dat ons van Sana’a terugbracht naar Parijs en dat het voor mij een revelatie was die me ettelijke jaren zou bezig houden en leiden zou tot een correspondentie met de auteur, en veel later tot een uitwisseling van e-mails. In den beginne over het gebeuren, gekend als de uittocht uit Egypte en de veertigjarige tocht van Mozes door de Sinaï woestijn en later over de veroveringstocht van Thutmosis IV ofwel in Palestina, ofwel in de Asir.

Nu, Salibi lezen is één zaak, de verhalen van de Bijbel lezen en er geloof aan hechten is een andere zaak. Absolute zekerheid, wat de plaatsnamen in het Oude Testament  betreft – ik spreek niet over de rest - is er niet. Wat Salibi me wel leerde, en wat ik van hem aanvaardde is dan hij op basis van de plaatsnamen die nog steeds bestaan in Saudi Arabië, de tocht van Mozes en de Israëlieten wist te situeren en dat ik de overtuiging opdeed dat ik met mijn vrienden, bij onze tocht door Yemen, in het spoor van Mozes had gelopen. Wat me een zeer ongewoon gevoel gaf en aan onze reis een kleur en een diepte gaf die ik op andere plaatsen nimmer heb gekend.

Ik ga hier niet verder op in, maar voor zij die het wagen zouden Salibi te gaan lezen - maar het is best dat je er een goede reden voor hebt – hierna de lijst van de werken van Salibi:

Zijn eerste boek ‘Die Bibel kam aus dem Lande Asir’, verscheen eerst in ‘Der Spiegel’ en pas daarna in boekvorm in 1985 bij Rowohlt Verlag GmbH Reinbek bei Hamburg. In hetzelfde jaar gevolgd door ‘The Bible came from Arabia, bij Cape ed. London en, ‘Het ware Land van Abraham, Een nieuwe theorie over de oorsprong van het volk van Israël’, bij Elsevier.

In 1986 kwam de Franse vertaling uit: ‘La Bible est née en Arabie’, bij Grasset. Het is deze vertaling die ik ten geschenke kreeg.

In 1988 verschenen ‘The Secrets of the Bible People’ bij Saqi Books, London, en ‘Conspiracy in Jerusalem, The hidden origins of Jesus’, bij I.B.Tauris & Co London.

IK heb altijd getracht de werken van Salibi te vergelijken met de herziening van de Egyptische geschiedenis door Velikovsky. Ik ben er niet in geslaagd, in het werk van Salibi enige bevestiging te vinden van wat bij Velikovsky centraal staat, namelijk dat Thutmosis IV leefde in de -Xde eeuw en niet in de -XIVde, zoals algemeen aanvaard.

Ik kan hier ooit op terugkomen maar het is een essay dat ik dan zou moeten schrijven, wat ik niet zinnens ben. Eigenlijk heb ik er al genoeg tijd in gestoken, én in Velikovsky, én in Salibi.

Wat ik wel nog kwijt wil is het volgende:

Zijn de fundamentalisten in Israël er wel zo zeker van dat het graf van Abraham zich bevindt in Hebron, waar ze gemeend hebben het te moeten situeren, samen met een nog meer twijfelachtig oord, het Kyriat Arba uit Genesis 23: 1 en 2?

Ze hebben het graf gelokaliseerd binnen hun grenzen van nu, en hebben er een pelgrimsoord van gemaakt. Echter van de grotten van Maqfellah wordt niet meer gesproken.

Misschien hadden ze vooraf Kamal Salibi moeten lezen over het nog steeds bestaan van een Hebron in Saudi Arabië, met aldaar vier (arba) dorpen (kyriat) en van een plaats Maqfellah en ook lezen al wat  Salibi wist over het Beloofde Land van Abra(ha)m. 

Maar zoals de fundamentalisten, de moordenaar van Uriah zijn bevelhebber, namelijk Koning David die met Bethsabee, de vrouw van Uriah, in bed wilde – een verhaal, breed uitgesponnen in hoofdstuk 11 van Samuel II – hoog in het vaandel voeren, zo zullen ze, er mogen nog tien Salibi’s opduiken, geen duimbreed toegeven wat het graf van hun aartsvader betreft.

Het weze dan maar zo.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />