xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Onooglijk bloem te zijn in dorre

aarde, of het grote wonder

dat we nimmer zagen omdat we

                          de wereld blind zijn ingegaan,

ongeduldig, onvermogend om

een ogenblik bloem te zijn.

Zo de winden niet gevoeld, de regen

niet gesmaakt en evenmin gehoord,

geroken van de wieren, het klotsen

van de golven op de rotsen:

deeltjes elektronen die onzichtbaar

bleven, maar Capra wel gelezen.

Bloem te zijn en niet te dromen,

niet woorden moeten schrijven,

niet tijd te kennen maar te bloeien

en bevrucht te worden,

door God weet wie of wat,

en met de wenteling der sterren

zaad geoogst om in de wind

gezaaid te worden.

Herderstasje is mijn naam,

la bolsa a pastor  alhier,

het water uitgekomen, of uit de luchten

levend hier op aarde neer,

in een of andere vorm

de tijdloosheid van  eeuwen ingegaan.

Wie weet het nog, wie heeft gezien

hoe plant geworden, hoe gegroeid

hoe een gerokken lijn: mutatie in mutatie

die evolutie wordt genoemd,

survival of the fittest.

Vanwaar die groei, die drang tot

voortbestaan, komt het van binnenin

of is het, beademd door de liefde

waarvan Dante dacht dat zij het is die zon

en andere sterren in beweging houdt?

Perplext te staan hoe zo iets

worden kon tot wat het is,

wat wortel en wat stengel

een vinger lang, uit resten rots gerezen

om dan te bloeien in het teerste wit

en zaad te geven, zoals het staat

geschreven in het boek dat van het leven is,

te dik, te onbegrijpelijk.

Maar wie leest het nog, wie neemt

er nog de tijd om dichterbij te komen :

het herderstasje, het minst van al

dat hier bekeken wordt.

            Zo deze woorden.