xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Gezeten in de tuin voor een wit blad, in de schaduw van de hoge bomen. De zang van merels, de zang van de wind, de zang van de woorden.

Terwijl de oude kat van de gebuur zich aait om je benen en vraagt om gestreeld te worden, terwijl de bomen om je heen zich afvragen wat soort boom jij wel bent en terwijl heel traag de inspiratie loskomt in de cellen van je bloed.

Je weet van vele zaken iets te vertellen, ook dus van de bomen en van de Muze. Maar je hebt je dagblad nog niet geopend. Je hebt nog niet gelezen wat velen zoals jij, maar ijveriger dan jij, geschreven hebben. Gedachten zaaiend waarvan ze hopen dat ze een echo dragen zullen de volgende dag of de dagen erna. Waarvan ze weten dat ze, eens gelezen of niet gelezen, achteraf verdwijnen zullen naar verre oorden om aan te landen op een soort Paaseiland midden de Stille Oceaan, thuishaven van alle ooit geschreven overbodige woorden.

En in een kreek, onder de laatste, bloeiende palmboom – een palmboom zoals deze waaronder Maria van Jezus beviel[1] zoals het geschreven staat – op een ongelukkig hoopje, mijn totaal overbodige woorden en hun moeilijk te vatten boodschap, ongelezen.

Het geluid van de zee is er over, de speling van de golven reikt tot aan de onderste laag ervan, in het glinsterwit van de morgen en het glinsterdonker van de nacht.

Zo mijn woorden en de woorden van allen die schreven, samengekomen op dat eenzame, ongekende eiland, tijdloos overspoeld met licht en eeuwigheid.

Dat ze, betoverd met de beweging er in en er over, moge rusten in vrede.