xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Aldus is elk ogenblik van zijn pen op het blad geweest, lijk het schuiven van de zwanen op het water, telkens weer een nieuw verbazen over wat de dagen waren.

En als hij denkt aan Jünger en aan Eliot en aan zovelen die hij schaamteloos overneemt, wat is er eigenlijk dat uit hem zelf komt, of kan het dat zijn gedachten zijn wat ze zijn en dat hij pas achteraf zich realiseert deze gedachten reeds bij anderen te hebben ontmoet?

Maar niet immer is er dit verbazen. Er zijn zovele dode momenten in ons handelen, lege woorden waaruit we dan opnieuw ontwaken. Dit is de tweespalt van ons leven: het verdwijnen in de leegte van de woestijn en de terugkeer in de ruisende rijkdom van het leven.

Zo had hij de zee gezien, de zee gehoord in de valavond. Ze was rust en beweging. Rust waar de olijfgroene lijn van het water overvloeide in het grijze timbre van de luchten, beweging waar de meeuwen roekeloos hangen bleven boven de golven die uitrolden over het strand.

Zo nu ook in hem rust en beweging, of zijn geest in vrede met het zijnde en zijn gedachten een fresco van hoop op wat nog komen kon.

Hij heeft de haard aangestoken en lang stilgelegen op de sofa in het schemerlicht. Het zuchten van de wind om het huis en de boeken die wachtten op een teken van hem, op een bewegen van hem. En starend in de vlammen de nacht die binnenkwam met een gedicht dat hij eens onderaan een tekening had overgeschreven en dat hij vertaalde voor haar, op een avond zoals deze, toen hij naast haar stond met de schim van hun beider gelaat in het glas over de tekening. Wat hij zich nog herinneren kan van het gedicht van Salvatore Quasimodo in het weinige Italiaans dat hij kent:

Desiderio delle tue mani chiare

nella penombra della fiamma

sapevano di rovere e di rose,

di morte ...

of, het verlangen van haar blanke handen in de schemer van de vlammen, ruikend naar eikenhout en naar rozen, ruikend naar de dood ...

Alsof in deze ene avond, zijn ganse leven lag gestold: het voorbije vermengd met het heden en het heden aanwezig in het komende en hij, zoals Quasimodo het verder zegt, fatto d’aria, van lucht gemaakt.