Ik volg de dagen op de voet. Ik zie hoe ze schuiven van 1 tot 30/31, hoeveel tijd er wel is tussen elk getal en hoe strak het verloop ervan wordt geregeld. Ik doe best van dit stramien niet af te wijken, wil ik voor geen verrassingen staan; ik doe best te zorgen dat mijn voormiddag voorbehouden blijft voor mijn blogs en voor weinig anders.

Na al die tijd is het een vorm van leven geworden, wat echter niet belet, en wellicht weet je dit al, dat wat ik schrijf als blog, een doorlopend aftasten is van woorden en gedachten. Het is geen vooruitzien meer naar welk gebeuren ook, het is naar mijn blog toe dat alles gericht is. Het is zelfs een gerichtheid geworden, strenger dan deze die ik, beroepshalve, voorheen heb gekend.

Ik heb nu de voormiddag van vroeg april twee zaken in het hoofd: een eerste is lijk een bloem die open komt, een gedicht van een Chinese poëet[1]:

Reading in the heat of noon
I grow sleepy, put my head
on my arms and fall asleep.
I forget to close the window
and the warm air blows in
and covers my body with petals. 

Hoe dikwijls niet voel ik me als deze poëet, terug getrokken in de kamer met het venster open, wachtende op de woorden die me bedekken zouden lijk de bloesems van de kerselaar.

En een tweede, een meer dan poëtische gedachte, eigenlijk een gedachte, die al enkele maanden speelt of beter werkt in mijn hoofd: het Universum is geen doel op zijn eigen of, het was niet de bedoeling een Universum te doen ontstaan, de bedoeling was de mens te doen ontstaan en hiervoor was een Universum vereist.

Hoe deze verder evolueren zal weet ik niet, of het is niet aan mij om het te weten. Wel is het aan mij te weten dat er 13.5 miljard jaar aan mij werd gewerkt  opdat ik er zou zijn. Ik  heb dus een enorme band met Hij of Het of Zij die de idee heeft gehad me te scheppen als homo sapiens, als iemand die weet dat hij geroepen werd om er te zijn. Nu komt het er op aan te weten waarom de homo sapiens, waarom ik er moest zijn.

Alle andere vragen over hoe het Universum geconstrueerd is zijn bijkomstig.

Dit noem ik dan een revolutionaire gedachte.

PS De schrijfwijze van Poëzie is deze van de PC die mijn correct geschreven woord overnam!

[1] Kenneth Rexroth: ‘Love and the turning Year – one hundred and more poems from the Chinese – New Directions publishing Corporation, New York, 1970