Is het niet zo: telkens ik neer zit, wacht ik dan niet op de woorden die me voor eens en altijd onsterfelijk zouden maken, zoals de poëzie van deze Yuan Mei uit de XVIII_e eeuw; zoals de klanken van Frédérick Chopin, zoals de woorden van Multatuli?

Ik leef nog om te schrijven, ik leef nog om gezelschap te zijn voor zij die me lezen.

Ik ga nog niet, maar ik wens ook niet te blijven tot een einde dat te ondraaglijk worden zou – ik denk aan Hugo Claus, ik denk aan vele anderen, een Guy, een Jean-Pierre, een Jean-Louis, vrienden die ik heb weten gaan –  ik hen op hun  wijze zou moeten volgen.

Er is, na donkere dagen, de hoop die de lente is. De kerselaar, de appelaar staan in bloei, het perkje wilde bloemen staat hoog, wat of wie kan me deren, zelfs de griep niet, als ik dit alles overschouw en ik dit schrijven kan alsof ik, in plaats van te vergrijzen, als dit nog zou kunnen, en te verrimpelen, wat nog altijd kan, dit geen impact heeft of kan hebben op de kracht die mijn geest is?

Een Chinese poëet, een broeder in de geest, heeft me hierbij geholpen. Hij zal het wel geweten hebben dat zijn woorden de tijd zouden overleven; hij zal het wel geweten hebben dat wat hij schreef een echo dragen zou die over de daken en de landerijen, over de valleien en de bergen, over de zeeën en de oceanen nazinderen zouden. En wist hij het niet, hij hoopte het in alle stilte, in de stilte van het zijn, het hoofd op de armen, ingeslapen op zijn boek, de wind, de warme wind, in zijn haren.

Hij droomde bedekt te worden door de bloesems, hij droomde aldus in te slapen en niet meer wakker te worden, terwijl een lichte hand, een feeënhand zijn verzen schreef.

Hij gelukkig was.

In de stilte van het erzijn.