Ik ben vanmorgen 3 april wakker geworden met het idee dat wat in het begin van alle beginnen het geweten was dat het de homo sapiens was die nodig was te ontstaan en dat de enige weg ernaar toe het Universum was.
Dit betekent een revolutie in de gedachtewereld: het Universum totaal bijkomstig zijnde, de mens geconfronteerd met zijn oorsprong en niet met het Universum, geen uitvloeisel ervan zijnde, maar het doel ervan.
Het plaatst ons naast wat er in den beginne was, want er was IETS voor ons waaruit we zijn ontstaan, een Tao, een Zijnde, een moeder waarvan we de kinderen zijn. Als ik dan iemand hoor zeggen dat hij atheïst is dat heb ik onbegrip voor hem, hij ziet zich als een wees, wat hij niet is.
De ene vraag die er nu nog is, is de waaromvraag. En om deze te beantwoorden hebben we een gans leven voor, nu we weten dat wat er was voor de Big Bang eenzaam was en nood had gekend te zijn, zich weerspiegeld te zien.
Dit heeft niets te maken met een materiële toestand dit is een innerlijk spiegelbeeld waar nood aan was. Wij, als homo sapiens zijn dit spiegelbeeld.
We zijn geplaatst op het hoogste niveau, het spirituele, het niveau waar geen naam voor is, op een voet van gelijkheid met het IETS, op weg er naar toe.
Het is dit op weg zijn dat bovenaan staat. We hebben hiervoor niets te doen, we gaan er onvermijdelijk naar toe, het zit verweven in ons, in onze genen. Het is zo geweest van af de eerste ogenblikken en het zal zo blijven tot de laatste, we worden er naartoe geleid, wat we ook doen hier op aarde, het is van voorbijgaande aard, het raakt niet de beweging inherent aan wat kosmisch is.
Eens zullen we het weten, we zullen dan sapiens, sapiens zijn of nog een sapiens er boven op, wanneer dit gebeuren zal, weten we niet maar als het Universum er is omdat wij er nodig waren te zijn, dan is het zo, is het niet anders.
Ik weet niet welke taal ik gesproken heb nu, laat me toe te zeggen dat het de taal is van mijne 'Moeder'.
|