Wat ik gisteren schreef houdt me meer dan nodig bezig. Maar ik heb een blog te schrijven  en  ik dacht aan de wijze Dante  die zich ook afgevraagd heeft waarom de mens er was.

Beatrice in Paradiso, canto XXIX: 13-15 geeft hem het antwoord op de vraag die ze voorzag dat hij ging stellen:

Non per avere a sé di bene acquisto,
ch’esser non puó ma perché suo splendore
potesso, risplendendo dir « subsisto ».

Niet opdat hij nog  iets meer zou hebben, want dit kan niet maar opdat zijn schittering, weerspiegelend zou kunnen zeggen ‘Ik besta’.

Ik twijfel aan ‘Subsisto’ als eerste persoon omdat hij een rijm nodig had op ‘acquisto’. Ik denk dat hij zeggen wou: opdat geweten zou dat ik besta, want Hijzelf weet al van zichzelf dat Hij er is .

Dante wist het dus: God heeft de mens er gewild opdat zou geweten zijn dat God bestaat en aanwezig is in zijn Universum. En alles – als mijn redenering correct is - moet mettertijd evolueren in deze richting

Volgens Dante was de mens het  doel van God, niet  hemel en aarde. De mens moest er zijn om te zien hoe het Universum er was en wist dat het enkel van een God komen kon.

Als we zien hoe het er is – en ik denk aan wat Feynman ervan denkt in een vorige blog – dan is dit een besluit dat we mettertijd logisch nemen moeten en gemakshalve heb ik de naam ‘God’ gelaten, al weten jullie dat ik een andere naam verkies.

En ik herhaal, God heeft een Universum nodig gehad dat 13.5 miljard jaren heeft gewrocht om zijn doel, de mens te bereiken, de mens die ‘weten’ zou dat Hij er is en hoe Hij er is. Want zonder de mens had noch God, noch zijn Universum zin gehad er te zijn. De Mens staat centraal in het Universum.

Zo ver loopt onze kennis nog niet maar onder de wetenschappers zijn er al velen die weten wat hen vroeg of laat te wachten staat dat ze, om te beginnen, zullen moeten bekennen dat effectief die God er moet zijn.

Dit is een kwestie van tijd, de tijd die voor God niet bestaat, Hij IS.