Hoe kom ik er toe te schrijven wat ik soms schrijf, ik, of beter de ‘ik’ in mij die zich loswrikt van al wat nog beweging is, van wat nog soepel is aan het lichaam van die ‘ik’.

Je ondergaat telkens de tweestrijd die er is: het lichaam dat neerliggen wil, de geest die zich uitdrukken wil, die woorden wil uitbrengen om te  vertellen hoe die ‘ik’ zich voelt, hoe hij zich gedraagt in de uitgekozen momenten van de dag, soms zelfs in het midden van de nacht als hij er zit  met een deken over de schouders geslagen want niets in hem is vreemd als het op schrijven aankomt.

Hij vraagt zich zelfs niet af of hij verwacht wordt aan de overkant en hoe, hij doet verder wat hij stilaan gewoon is te doen. Echter, eerlijk gesproken, soms is het hem te veel, wil hij er de brui aan geven en zwijgen alsof hij er niet meer is.

Maar hij komt er niet toe, alles in hem verzet er zich tegen alhoewel hij het nutteloze ervan inziet, want welke betekenis geven aan wat ontboezemingen van hem, waarvan hij de waarde of de impact ervan niet kent, enkel vermoeden kan.

Dit is wat opduikt op de schaduwzijde van mijn geschriften, wat ook deel uitmaakt van mijn ingesteld zijn op mijn beginnen elke morgen. Maar eens begonnen is er geen tegenzin meer ben ik verloren en ga ik verder tot ik op een leegheid stuit en stop.

So, I hate it and I love it, there is no between, both feelings and their derivatives are present when I am writing and, yesterday it was a pleasure, to-day it is a must, a necessesity to be at peace with myself.

Inderdaad zo gebeurt het, soms ben ik dronken van woorden, soms ben ik een droogstoppel al weet ik niet meer wat dit voluit betekenen kan.

Het is duidelijk, mijn morgen was niet wat hij had moeten zijn en er zijn ogenschijnlijk geen redenen voor, in elke geval ik zie er geen of wil er geen zien, er is nu eenmaal wat is.

Gewoonlijk ga je eraan voorbij, verloopt de tijd onopgemerkt, maar dit is niet het geval als je schrijft wanneer je door het woord overmeesterd wordt want je ademt al schrijvend.

Je bent woord geworden.