Het kan dat ik me te  veel  bezig houd met wat achter de dingen schuil gaat als ik schrijf of in discussie ga, maar over wat anders kan gesproken worden, kan er iets anders gezegd dat nog niet gezegd of geschreven werd, als het niet iets zou zijn dat zich bevindt in de schemerzone waar ik het over had in mijn vorige geschrift en waar ik telkens op terugval.

En vanmorgen, In de spiegel, even maar, het beeld van een oude man dat ik opvang, dat ik meeneem, dat hangen blijft, want hoe kun je dit beeld vergeten als je neerzit, om de schrijver te worden van woorden die er zijn maar die je nog niet kent.

Van het aantal dagen die ik nog te lezen/leven heb, het zoveelste blad ervan omgeslagen om nu verder te gaan, verder naar de herfst toe, of wie weet, verder nog het jaar, zelfs de jaren in.

Elke morgen is het zo dat je opstaat uit de as van de nacht, dat je even je beeld ziet in de spiegel en dat je een metamorfose ondergaat, er niet meer te zijn als lichaam, maar enkel nog als zijnde op weg naar een oord dat er nog niet is maar dat je aan het ontdekken bent.

In feite een moedig man te zijn: te gaan het hoofd in de wolken en er lang te verblijven in de schaduw van al wat was.

En zoals je er zit, ben je enkel nog het woord dat uit jou vloeit, als water uit een bron die maar al te lang al heeft gevloeid en nu de neiging heeft te vertragen en leeg te komen.

Dit is hoe je leeft in een trager wordend ritme, de armslag die beperkter wordt en dat je het aanvaarden moet, want er is nog heel weinig dat een opflakkering betekenen kan, een lichtpunt, een komeet de door de luchten scheert.

Je wacht erop, maar de kans dat hij er komen zal is een zandkorrel groot. Hopelijk, denkt je, hopelijk is dit maar een vreemdgaan, een morgen na een nacht die zonder droom gebleven is. Met nu een helling voor mij, die ik zoals Dante opgaan moet, zo dat de rechtervoet nooit de hoogste is, wat voor Dante zijn betekenis heeft.

Alsof er  voor mij nog heuvels zouden zijn die ik beklimmen kan.