Vandaag herneem ik voor de zoveelste maal het gedicht dat ik schreef over het huis van een vriend die is heengegaan. Het huis echter is gebleven. Ik sluit het nu op deze woorden.

Atomen van stenen,
ionen van geest,
de componenten
waaruit het huis is opgestaan.

Opgestaan
in een wondere harmonie
met bomen eromheen gegroeid, 
wat is van elk heeft geen belang,
beide zijn noodzakelijk,
in hun samenhorigheid.

Beleef met ons,
als je de drempel overschrijdt:
verbazing van conceptie
die je wacht.

je had het nooit gedacht
hoe vormen kunnen leven
en hoe kleuren inviterend
kunnen zijn.

Zo zegen ons begrijpen
want dit kan een tempel zijn,
consolidatie
van regels en maximes
van Euclides en van anderen,
bij oordeel en bij inspiratie
getemperd door de stand
van lentezon
en in de winter
door Sirius en Orion.

Herinner je
hoe de merel
opgestegen uit de vijver
waar hij drinken kwam,
hoe traag de avond viel
de lucht vol sterren stond. 

We waren er
woorden  zaaiend lijk mosterdzaden,
we spraken er met tussenpozen,
wijl Chopins Sonate een verbeelden was
een groot beleven 
er te zijn uitverkoren.                

Van oude wijn de smaak,
en van een gedicht
gerijpt op perkament,
de warmte van het samenzijn.

Dit alles opgetekend, de inkt
ons onvermogen meer te zeggen,
en toen we gingen,
wij bewogen.  

Nu
de tijd
erin opgesloten.