De dag groeit uit het niets en vordert in gebeurtenissen, kleine, onopgemerkte, verwachte en onverwachte. vandaag weet ik van bij de aanvang dat het een ongewone, zelfs een moeilijke dag wordt. Het staat zo geschreven, ergens, in mijn gedachten.

Inbeelding natuurlijk: de dag van gisteren een dag van een verre verplaatsing zijnde, van een  lange dag en vooral van de te vele ‘ontroeringen’ bij het terugzien van  kleinkinderen en familieleden die ik in lang niet meer gezien had.

Dit alles samen laat vandaag zijn sporen na. Ik kan er niet  aan voorbij zonder het te vermelden want mijn  reacties op het terugzien kwamen, mijn leeftijd zijnde wat hij is, van heel diep en haalden me overhoop met hun weerslag  op vandaag wat zich uit in het verbreken van het levensritme dat vaste voet had gekregen en dat me rustig hield omdat het mijn dag vulde op een aangename - zo dacht ik – perfecte wijze die zich culmineerde bij het slapen gaan als het einde van een goed gevulde dag.

Vandaag komen de vele herinneringen terug die werden opgehaald, herinneringen die ik vergeten was maar nog heel klaar en duidelijk aanwezig waren bij de  anderen zodat ik ze wel geloven moest.

 Eigenlijk ben ik verrast door het leven dat ik geleid heb en dan vooral, zoals nu blijkt, door de impact die ik heb gehad op het leven van de kinderen tot zelfs op  deze van mijn boer Daniël als deze van mijn boer Georges en wat meer is die kinderen zijn nu allemaal minstens veertig jaar oud.

Zoals ik het nu zie en rekening gehouden met wat er in mijn aanwezigheid over verteld werd ben ik een soort spilfiguur geweest in hun leven die hen de liefde voor de bergen  en de dorpen van de Valais, in het bijzonder deze van de Val d’Anniviers, heeft bijgebracht.

Was het om deze reden dat ik geluisterd heb en gereageerd, zeventig en meer jaar geleden op de naam ‘St-Luc’.

Wie was ik geweest had ik  toen niet geluisterd naar de roep ervan?