Zelden schrijf ik  over wat ik doe, of welke mijn bezigheden zijn, je moet dus deze blogs zien als wat George Steiner noemen zou, ‘An examined Life ‘ of, nog sprekender zoals in de Franse titel, ‘ le Récit d’une Pensée’. Meer zijn deze geschriften niet en meer willen ze ook niet zijn. Als dusdanig echter hebben ze het voordeel, noch begin noch einde te kennen zodat, wat ik ooit begonnen ben, een werk van lange adem is dat mijn leefgewoontes de fond en comble heeft gewijzigd, om maar niet te spreken van mijn leven, dagelijks leven zelf.

Het moet ook een impact hebben gehad op het leven van jullie die me dagelijks opzoeken, een verwachten van iets waar jullie naar uitzien. Het flatteert me in een zekere zin maar tezelfdertijd verzwaart het mijn opdracht, ik kan er niet lichtzinnig overgaan, integendeel ik moet er mijn beste krachten aan wijden, er is geen andere uitweg voor mij en het houdt me bezig tot in mijn slaap, die onrustig verloopt.

Deze nacht was het een foto van een ondergaande zon die me bezig hield, ik wou er een blog over schrijven omdat ik dacht dat er iets geheimzinnigs aan verbonden was. Ik begon eraan vanmorgen, maar het lukte niet mezelf te overtreffen, misschien gebeurt het morgen of overmorgen of gebeurt het niet zoals zovele blogs zijn achterwege gebleven.

Het is geen evidentie, het is geen klein bier klaar komen zoals ik klaar komen wil, verrassend, boeiend dus en dit een jaar lang. Ik weet dus voortdurend wat er mij te wachten staat en geloof me de feestroes van de laatste dagen heb ik niet gekend, had er trouwens geen behoefte aan ik wist wat er me wachtte, tijdens en na het feest.

Ik zeg je dit, vriend lezer, niet omdat je toegevend zou zijn als er iets verkeerd zou lopen, maar opdat je mijn gemoedstoestand, vooral dan deze van vanmorgen, kennen zou. Hoe verschillend hij is van deze van gisteren toen ik het had over de ontdekkingen die de astronomen te wachten staan eens de James Webb telescoop geankerd zal staan op zijn voorziene plaats. Er wordt trouwens heel wat van verwacht, gehoopt wordt zelfs dat de resultaten, eens en voor altijd, diep de gemoederen van de Kerk zullen beroeren, zelfs al blijven wij het betwijfelen.

Maar hier begeef ik me op een terrein dat kwetsend kan zijn voor velen en zeker voor de ontelbare die ik - soms of uitzonderlijk - in massa circuleren zie omheen de Ka’aba in Mekka, inébranlable is hun geloof, onuitroeibaar.

En ook, zal ooit wat er als nieuw gevonden wordt toereikend zijn om te stellen dat er ‘Iets’ of helemaal ‘Niets’ aanwezig was vóór de Big Bang, het antwoord op de hamvraag, dat ons allen bezig houdt.

Tenware we nog niet rijp waren, nog niet ver gevorderd genoeg om elk mogelijk verdict, komende van de astronomen, de Kerk, de Islam incluis,  te aanvaarden. Maar  hiermede ben ik terug aangekomen in het meest delicate onderwerp dat er is en dat er ooit zijn zal.

Het verrast me eens te meer waar ik geconvergeerd ben, zonder het in het minst vooraf gewild te hebben.

Weet je, mijn bedoeling was te schrijven over een foto met als titel ‘Avond in Wichelen’ of was het ‘in Schellebelle’?