Ik kreeg deze foto, nu al een lange tijd geleden, toegestuurd via facebook, niet dat ik een fervent lezer ben van facebook, maar de foto bekoorde me en bleef me bekoren. Ik vond hem terug telkens ik de rubriek ‘Afbeeldingen’ van mijn PC bezocht.

Meer nog, hij intrigeerde me zoals de titel van een boek intrigeren kan, of een gedroogde bloem teruggevonden  in een dagboek. Hij droeg als titel niet ‘avond in Schellebelle’ , maar ‘een’ avond’. Hij had dus iets in meer te vertellen, het was een foto met een verleden eraan vastgehaakt. Want ‘een avond’ is van een plaats, is van een ‘erzijn’, is van een gebeuren hoe min ook en het is daar dat het mysterieuze eromheen een aanvang neemt, gesymboliseerd, als getatoeëerd in de kleuren afgegeven door de ondergaande zon én door het even ons tartend element, de sprekende naaktheid van de zwijgende bomen die er staan, wachtende.

Vooral dan die boom links op het voorplan is van een statige verzorgdheid, zoals alle andere bomen trouwens, even verzorgd op hun plaats en even stil en wachtend. De zon en de kleuren, de bomen en het land met de einder, appeared in sight of a leisurely mind’ - zoals het geschreven staat, voor de heuvels in  de verte, op een fontein ergens in China - een opmerkzame, levendige geest die in een fractie van een ogenblik gemerkt heeft dat het beeld voor haar -  de foto komt van een dame - uniek was, zo uniek een rariteit van een ogenblik dat nooit meer komen zou.

Duizenden van dergelijke foto’s verschijnen in de National Geographic Magazine, maar geen is zo treffend voor mij als deze van een avond in Schellebelle, laat in de herfst, omdat ik Schellebelle ken, omdat ik weet dat achter de einder de Schelde vloeit met een plaats op de oever ervan, waar ik dikwijls heb zitten lezen in de meest vreemde boeken onder de drie abelen die er stonden, terwijl eenden neerstreken op het water en boten voorbij gleden waarvan de schipper me soms groette, zich afvragend wellicht wat ik daar in godsnaam zat te doen onder die drie abelen.

Dit alles draagt de foto, het ganse land van een deel van mijn jeugd. Voor de dame die de foto nam, ik weet het, was het ook een deel van haar jeugd, haar echtgenoot die ze veel te vroeg verloor was een vriend van mijn broer Daniël, onvermijdelijk hebben we gezamenlijke herinneringen en dit zal de reden geweest zijn waarom ze me die foto uit Schellebelle - wat een naam en wat een streek - heeft toegestuurd.

Wat ze niet wist en ik evenmin is dat ik er op 5 januari 2022 zou over handelen in een blog, al was het maar om haar te zeggen hoe ze me geroerd heeft met die foto op haar facebook.

Ik wou dat ze wist dat het uniek mooie van haar foto een kwelling was voor mij, een kwelling en een vreugde die ik nu heb samengebracht in mijn woorden en aan haar heb toevertrouwd.