1782, July 3 :

I shiver with cold on this present third of July. … Last Saturday night the cold was so severe that it pinched off many of the young shoots of our peach-trees. … The very walnuts, which are now no bigger than small hazelnuts, drop on the ground. …

William Cowper (Buckinghamshire).

Ik heb ‘The English Year’, open naast mij liggen. Het biedt me een merkwaardige reeks dagboekknipsels die vooral betekenend zijn voor het weer of het landschap van toen. Ik gebruik het als inleiding, ik gebruik het als een overgang naar wat ik te vertellen heb, niet over het weer, niet over het landschap als dusdanig, eerder over het landschap gedachten dat ik meedraag waar ik ga of sta. Het is maar dat ik bewijzen wil dat de ganse wereld, van in der eeuwen der eeuwen, aan het schrijven is geweest, over futiliteiten als over grote, wondere dingen; dat het schrijven een eigenschap is van de mens, wie hij ook was en in welke omstandigheden hij ook leefde, hij schreef. Zelfs hij die in de grotten leefde wilde al schrijven op zijn manier, hij drukte de palm van zijn hand af op de rotswand om ons te zeggen dat hij er geweest was en, er waren er ook die het in rake bewoordingen, krasten in de muren van hun cel.

Het schrijven is van de mens, eens je eraan verslaafd geraakt, wordt het een ziekte, zelfs een besmettelijke ziekte. Ik weet er van mee te spreken. Zo werd ik ooit besmet met de blogziekte waaraan José Saramago leed, maar dat weet je al.

En het gebeurt, maar dit is dan wel een noodzaak, dat je, eens ooit gepubliceerd, eens ooit in boekvorm verschenen, dat wat je schreef, noem het een risico of wat ook, honderd jaren en meer na je dood nog altijd gelezen wordt, dat erover nagedacht wordt en dat, wat het ook moge zijn wat je als woord hebt nagelaten, verder verspreid wordt in de meer dan uitzonderlijke kosmische omgeving die we vandaag kennen - en de Kosmos is een vreemde God - in alle geuren en kleuren door het magische brein van Google, wordt opgevoerd, zodat we gemakkelijk alles wat we wensen te weten kunnen komen van een William Cowper. Wikipedia geeft een excellent beeld van hem en citeert hem als een belangrijk dichter van zijn tijd die ook de tijd was van Isaac Newton.

Zo herrijst vandaag, dankzij een door Geoffrey Grigson overgenomen dagboek paragraaf, herovergenomen door mezelf, William Cowper uit de schemer van de tijd in het Vlaamse landschap, dat van de geest is en maakt hij een sprong van de achttiende naar de eenentwintigste eeuw, wat, meen ik toch, het vermelden waard is.

We vergeten onze Engelse schrijvers niet. Onlangs was er nog iemand onder ons die iets wist te vertellen over, als ik me niet vergis - maar ik denk het niet - William Wordsworth, beroemd voor zijn daffodills poem: ‘I wandered lonely as a cloud’.

Dit gedicht ook ligt zoals al het andere, dankzij de New Physics, die ik graag de Nieuwe Bijbel noem, en je weet wie de Oude Bijbel inspireerde, ter onzer beschikking.

Wat Johannes schreef in zijn evangelie: niets is verborgen dat niet bekend zal worden, zijn dus geen ijdele woorden. Toch niet voor ons.