Eigenlijk ben je een romantieker,  je waart het en je bent het gebleven. Een dergelijke ingesteldheid, als je die hebt verliest je nooit. Heel weinig is er dan nodig om, als het onderwerp, dat in gesprekken aan bod komt, je bijzonder ligt, je plots vleugels krijgt, zo dat het de toehoorders om je heen verrast. Ze zien het en horen het dat je in een ander landschap bent terecht gekomen. Een landschap dat zich opent voor hen en hen uitnodigt je te volgen op je tocht. Dit weten allen die je kennen, zelfs, zij die je lezen dag na dag.

Om eerlijk te zijn, ik weet dat ik voorkom als een vreemd iemand. Gelukkig maar, want wie zou blijven lezen wat ik opdis elke dag?

Ik denk aan het manuscript dat ik mailde aan de jonge dame van gisteren. Ik zie haar als een briljante geest vóor mij. Ik weet dat de tekst ervan heel wat zwakheden heeft maar ook heel wat stevige gedachten die je als lezer moeten bezig houden en die je misschien meedragen zult is het niet in je leven ze zullen dan toch  enkele dagen echoën in jou. Wat dan ook mijn bedoeling was. Niet zo zeer wat de feiten, de handelingen, de plaatsen betreft maar wel wat de er in verspreide ideeën aangaat.

Ik voel me vandaag geïntrigeerd, door Ilja Leonard Pfeijffer, en zijn onlangs verschenen boek ‘Grand Hotel Europa’. Zal ik het ooit lezen na de commentaar die ik erover las? Ik vrees van niet, maar je weet maar nooit. In elk geval er zijn reeds meer dan 120.000 exemplaren van verkocht en, lees ik in de Standaard, ‘een tv-commercial moet de verkoop voor de zomer nog eens aanzwengelen’. Ik lees ook dat de Arbeiderspers de vertaalrechten al kon verkopen voor twaalf landen. ‘Vooral de koppeling met het thema ‘massatoerisme’ overtuigt de buitenlanders’.

Massatoerisme het leidmotief van een boek, het mag en het kan. Ik loop er totaal verloren bij. Te meer dat ik ooit noteerde van hem wat hij wist te vertellen over de poëzie van de Vlaming die hij in het belachelijke trok. Ik zou, mits wat te zoeken de passage in mijn  blogs kunnen terugvinden. Ik, had hem ook al geklasseerd als schrijver toen ik de commentaar las op zijn ‘Brieven uit Genua’. Hij zou voorzeker ook de spot drijven met wat ik gemeend heb te mogen/moeten schrijven, dat het tegengestelde is van wat hij als onderwerp behandeld heeft.

Ik weet nu echter dat ik in de wereld van vandaag geen schijn van kans maak ooit aanvaard te worden door een uitgever. Ik leg me er bij neer.

Ik weet dat wat ik schrijf weinig te maken heeft met wat er gebeurt de dag van vandaag in de wereld om me heen. Ik heb dus verkeerd gegokt. Ik heb geen verhaal willen schrijven over het massatoerisme of wat ook, ik heb een zuiver literair werk willen afleveren waar schijnbaar niemand wakker van ligt.

Ooit hoop ik, tenminste, mijn manuscript te laten kopiëren voor de lezers van mijn blogs.

,