Ik sta hier eens te meer om je te begroeten, om je te zeggen, niet zo zeer hoe ik me voel, hoe het met mijn gezondheid is, maar om me te vertonen, om je te zeggen dat ik er nog ben en, meer precies, hoe ik  er ben vandaag.

Een korte tijd geleden schreef ik 1 juli, vandaag is het al 6 juli. En zo gaat het maar verder, straks 12, straks 31, en straks schrijf ik 1 augustus. Het is de snelheid waarmede de dagen schuiven, de snelheid in de tollende beweging van de aarde dat me telkens verrast.

Seneca, schrijft een vriend me, schreef een boek over ‘De brevitate vitae’, over het snel voorbijgaan van het leven. Inderdaad, hoe kort het leven schijnt geweest te zijn als je staat waar ik sta, maar hoe lang het zou geweest zijn had ik op twintigjarige leeftijd geweten dat ik nog ruim zeventig jaren te leven had.

Ik maak geen onderscheid, of je nu de tijd nuttig gebruikt hebt of niet, als hij voorbij is, is hij voorbij. hij is gaan vliegen. Er is misschien wel iets dat zich gedurende al die jaren heeft opgehoopt en er ligt als een stille getuige van wat het leven is geweest, maar dit heeft niets te maken met het vlieden van de tijd. Mijn vriend signaleert me ook en terecht, dat het maar een klein deeltje tijd is dat we ‘welbewust’ leven, het overige, het automaat zijn, is van het ‘niet-leven’, is van de tijd van het niet-ogenblik en de tijd is enkel deze van het ogenblik. Er is dus een opeenvolging van stukjes tijd, waarvan enkel het laatste telt, meer niet. Echter, in elk ogenblik zit al wat was en al wat is, en in potentie, al wat komt, en als ik schrijf beleef ik ten volle elk ogenblik zoals het er is als heden, verleden en toekomst. Dus in feite is de tijd niet, el tiempo no es, wat een eigenaardige toestand schept zodat we zijn én van het verleden, én van het komende en dat dit het tegenwoordige is.

Het zuivere nu ogenblik is immer een tussenin dat een binding is met wat was en wat komt.

Enkel het weten dat je leeft is van het ogenblik, daarom, leef bewust, ‘be mindful’. Ik leef terwijl ik bezig ben, ik ontfutsel telkens een ogenblik tijd aan de tijd de niet is, en ik houd het even vast, ik zet het even om in de woorden die ik achterlaat, en wat ik achterlaat is het product van een stapeling van ogenblikken.

T.S. Eliot wist het maar al te goed. Hij schreef in zijn Four Quartets[1]:

'Time past and time future / What might have been and has been / Point to one end which is allways present.' 

Ik geloof niet dat Pfeijffer die dit ook wel wist, het zou geschreven hebben, ik zie hem niet als een filosoof. Maar over dergelijke dingen vond hij het niet nodig iets te schrijven. Misschien had hij nog gelijk ook.

[1] T.S. Eliot: ‘Four Quartets”, Burnt Norton, vers 44-46.