Wat van de vorige dagen was staat ten dele opgetekend, wat zal zijn van de komende dagen is gissen en blijft gissen en dit geldt ook voor de komende uren. Enkel wat van nu is, is een zekerheid, maar heel ver reikt die zekerheid niet, al verwacht ik wel, al hoop ik wel dat ze doorlopen zal voor een tijd nog, minstens de tijd om dit hier af te werken en in te loggen. Aldus sta ik vierentwintig uur verder als ik gelezen zal worden. Het fenomenale hieraan is dat ik niet weet of ik er dan nog zal zijn.

Dit is een feitelijk gegeven waarvan ik me nu rekenschap geef en dat zich elke dag voordoet. Maar waarom vermeld ik dit pas vandaag, welke profetie schuilt er achter, of wie of wat suggereerde me dit, precies vandaag, om dit kond te doen’ te doen? En nu, nu ik het gedaan hoe moet ik verder?

Er is deze morgen een grote droefheid in mij gerezen, een zwaarte die me drukt, een gevaarlijk iets, een plotse neiging om alles op te geven, te stoppen met dit gedoe van schrijven, juist maar om te tonen dat ik er nog ben, zoals ik er gisteren wa,s en de vele vorige dagen er was.

Echter, het is niet zo, ik ben er niet zoals ik er gisteren of de vorige dagen er was. Ik aarzel zelfs om verder te gaan, alsof het is dat ik naar iets toe schrijf dat me wacht, een paar stappen/uren verder. Dat deze morgen een verwittiging in houdt waarover ik het in mijn vorige blog heb gehad: te verdwijnen en een eeuw  later terug op te duiken, te verschijnen  in een of andere tekst, het bewijs dat ik er, zoals Cowper, zoals Wordsworth nog ben, een vis in de mazen van het net dat de tijd is.

Je zegt me dat het inbeelding is, maar ditmaal ken ik niet dat gevoel. Ik zal, als ik nog even verder kan gaan, er morgen, 4 juli staan om gelezen te worden, maar verder, zo denk ik, geraak ik niet.

Het is maar dat een onzekerheid in mijn woorden verscholen ligt, dat ik mijn  leeftijd, het cijfer ervan, plots te duidelijk voel, als een roep in mij, en me er niet tegen verzetten kan of wil.

Er mag komen wat komen moet: er is geen toekomst meer voor mij, geen verblijden meer, zelfs, geen greintje ‘saudade’ meer en dit is het ergste wat iemand overkomen kan.

Hoe geraak ik er uit, als ik er nog zou uit geraken, hoe verheug ik me nog ooit over iets dat ik zou geschreven hebben als er staat wat er nu werd  neergezet in volle ernst en in volle eerlijkheid; geen literair gedoe of betrachten geen verzinsel, maar de poging een gevoel dat me overheerst weer te geven.

Vandaag - en het spijt me, het overrompelt me - is zwartgalligheid mijn deel. Nu vertrekken past me helemaal niet, maar als het komt, totaal on-welgekomen is het nu ook niet. Weet dat ik dit schreef de morgen van 3 juli 2019 om 07,19.

*

IK ben nu vierentwintig uur verder, de morgen van 4 juli. Ik heb herlezen wat ik gisteren schreef, het was een zuivere momentopname. Ik heb ze gelaten zoals ze er stond, het momentum van een toestand in het leven waarbij je vertrekt uit een negatieve gevoelstoestand, en eens begonnen te schrijven, je er verder en verder in onder duikt en er finaal niet meer uit komt, integendeel, het zwartste vloeit er uit voort.

Ik had het deze morgen even goed kunnen schrappen, maar het was een stuk literatuur en heb het gelaten voor wat het (maar) is.

De dag echter verliep anders. Ik ontmoette ‘vrienden’ - in elk geval vrienden voor mij - op een eerder zakelijke vergadering in een heerlijke, inspirerende ruimte en ik voelde me er, omgeven door kunstwerken die er aan de muren aanwezig waren, goed, heel goed zelfs. Ik had terug een verleden en een toekomst. Ik leefde, ik voelde me open bloeien. Alles verliep zoals het verlopen moest, zelfs met een pittig glas wijn uit een streek van West-Vlaanderen.

Hoe noemt men dergelijke momenten, heel licht beneveld door wat er gezegd wordt en de kracht van de wijn even helpend, even maar, maar die kracht is er toch. En dan als een jonge dame, een slanke mooie verschijning, een zakenvrouw met een groot gevoel voor kunst - wat ze vertelde en ‘hoe’ ze het vertelde over haar ontmoeting met het werk, vooral met de idee van Luc Tuymans in Venetië was er het bewijs van - me vroeg welke boeken ik las. Ik haar antwoorden kon dat ik weinig las, maar dat ik een manuscript liggen had, dat jaren lang mijn lezen en herlezen was geweest.

Zij me toen  - ze wist het niet - gelukkig maakte met haar vraag of ze het lezen mocht. Zij, de eerste die me die vraag stelde. IK heb dit, deze morgen van 4 juli aan mijn zwarte pagina van een etmaal vroeger toegevoegd.

Hoe mijn dag vandaag verder lopen zal weet ik niet. Ik zie dat het 6, 22 is en ik houd nog altijd én de kamer van gisteren met de kunstwerken, én de vrienden die ik er ontmoette, én het beeld én de vraag van de jonge dame die er was en die me vroeg of ze mijn manuscript lezen mocht.

Er is soms weinig nodig in een leven om ogenblikken lang vleugels te hebben.

,