Over het voorbij gaan van de tijd, over het ‘zijn’ van het ogenblik is het beter niet te schrijven, beide zijn onvatbaar in woorden, zoals er vele zaken zijn die niet verwoord kunnen worden. Bijvoorbeeld hoe ik me voel als mijn blog af is en tezelfdertijd weet dat een andere me wacht; hoe dit alles mijn leven beheerst, schraagt en vult.

Wat zeg ik erover en vooral waarom wil ik  er iets over kwijt. Het is een feit waaraan ik niet kan ontkomen, zoals ik niet ontkom aan de komst van het licht of het verdwijnen ervan in de nacht. Dit ook is van het niet-bestaan van de tijd, is van het ‘zijn’, het er bewust zijn, het nu.

Of ook, en meestal, het niet-nu, als je niet voelt of weet dat wat is, voorbij gaat/vliegt. Pas achteraf, als de dag, de maand voorbij is, bemerken we het. Echter, het is en het blijft een persoonlijke ingesteldheid en hoe bewuster je leeft des te meer je afweet over de tijd die niet is.

De duif boven op het nok van het huis van de gebuur heeft hier geen raden naar en velen onder ons evenmin, we zijn er, we leven en laten leven;, dat de dag voorbij schuift is geen nieuws, moet niet meer vermeld worden, niet meer ter discussie gebracht, het is er zoals de lente er is, de zomer er is. Dit alles is van de tijd die niet is en toch is om een toestand te verklaren of een afspraak te bepalen.

Seneca raadde zelfs aan elke nieuwe dag te zien als het begin van een nieuw leven. In feite is er iets van, is het geen nieuw leven, het is een nieuw beginnen, dit weet ik maar al te goed en jullie ook moeten het weten dat de morgen van het leven is, we stappen er binnen, niet zo maar, zoals Seneca het suggereert, maar getekend door het verleden en uitkijkend naar het komende. Ik denk dat zelfs de duif op het nok het complexe van die toestand kent.

We ademen in wat we tijd noemen, laat het ons zo houden, het leven is al ingewikkeld genoeg, opdat we er een duidelijk getekend beeld zouden van hebben. Neen, het is en blijft omfloerst, omkleed met een halo van zijn en niet zijn.

Ik was aan de vijver. Ik was er met mijn lichaam en met mijn geest; met het zichtbare van mij en het onzichtbare. Ik spreek er met de vrienden, mijn woorden zijn wat ze zijn, ze worden hernomen en ik luister naar wat me geantwoord wordt. Het zijn woorden van het ogenblik zelve, geladen woorden met al wat is van hen: de achtergrond ervan die verzwegen wordt maar er toch is. Zoals mijn woorden geladen zijn met wat ik schreef in de morgen en met wat ik schrijven zal in de toekomst. Zo, niets is wat is, het is maar de schijn van wat is.

Dit geldt ook voor het leven dat de vijver is, dat het water is, dat het spiegelbeeld is dat de bomen zijn, de struiken, de grassen. Maar ik weet niets van het geheime dat er leeft onder het zichtbare, niets van de aarde, niets van de kracht van de groei in de stengels van enkele zonnebloemen die bloeien gaan binnen een paar dagen en zich met hun gezicht naar de zon gaan keren.

Dit alles is van het verdokene, is van het leven binnenin, het ontoegankelijke voor iemand zoals ik.

Ik gis dan maar, ik zoek het op in mijn verbeelden.