Er is geen leegheid meer. Ik vertel al wat ik weet, of denk te weten, al wat ik me inbeeld en niet inbeeld, wat ik wil en wat ik eigenlijk beter verzwijgen zou. Ik kan mijn blad vullen met de woorden die ik ontvang van waar ook, die ik schift, verwerp of aanvaard. Kan pagina’s schrappen, en nieuwe pagina’s vullen; kan in mijn woorden rozen/netels laten bloeien en verwelken; kan zeggen dat ik opsta met Venus voor het raam, dat ik aan de vijver ben, dat ik in Auvers-sur-Oise ben aan het graf van Vincent en Theo Van Gogh, broederlijk naast elkaar, en dat het regende. Ik ben volledig meester van wat ik achterlaat aan woorden van mij.

De dagen die voorbij zijn waren storend. Ik had teveel technische problemen die ikzelf niet oplossen kon. Vanmorgen, ontdaan ervan kan ik me ontplooien terug, me bloot geven wat mijn gedachten betreft. En het is een bijzondere morgen. Een goede vriend staat op om 04.33 om mijn blog te lezen en hij stuurt me de woorden van Multatuli: ‘ik wil gelezen worden’. Wat ook mijn geval is, ik ook wens gelezen te worden, dan toch de blogs die ik schrijf. Ik denk echter dat Multatuli gelezen wou worden omwille van het onrecht dat hij aanklaagde, wat bij mij gelukkig - al heb ik wel al gedaan in het verleden - niet meer het geval is. En dan nog, wat ik schrijf heeft zijn waarde voor mezelf, of het ook waardevol is voor zij die me lezen weet ik niet, weinigen zeggen het me, maar mijn blog blijft bezocht worden en dit is de enige aanduiding die ik heb.

Heeft een schrijver, wiens boek in de etalage ligt, zelfs als het goed verkocht wordt, enige zekerheid dat zijn boek - ik denk aan ‘Het Verdriet van België - ook gelezen wordt, en dan nog gelezen met de zorg die Hugo Claus eraan besteed heeft om het te schrijven?

Ikzelf schrijf altijd alsof mijn woorden onuitroeibaar zijn, alsof ik de zekerheid heb dat ze de eeuwigheid zullen ingaan. Het is dus geen schrijven met krijt op een zwart bord maar woorden geëtst in de koperen plaat om niet meer te vergaan. Dit is het gevoel dat ik heb als ik bezig ben. Achteraf weet ik genoeg dat mijn woorden zullen vergaan onder het stof of in het vuur – wat ik al eens heb gedaan tot mijn spijt - maar het kan ook, en dit hoop ik, dat ze tot lang na mij gelezen zullen worden, zoals het ook kan dat ze op zij gelegd worden, vergeten voor een tijd, om dan toch eens te worden opgedolven, misschien door mijn achterkleinkinderen, bloot gelegd en ontcijferd.

Echter, zelfs indien alle tekens worden verschroeid tot as, dan nog zullen de ideeën die ik rondstrooi, lijk een parfum blijven hangen in de luchten omheen de aarde en opgesnoven worden, omgezet in woorden door anderen na mij.

Anderen die denken zullen in het spoor van mij en die mijn gedachtengoed zullen verder verkondigen, of het nu geschreven staat of niet. Ze zullen het doen voor de geslachten na hen, zoals ik het gedachtengoed van anderen heb verder gezet. Aldus wordt alles meer en meer uitgezuiverd tot de essentie, en gaat er niets verloren, wat ook de Ecclesiasticus moge beweren.

Er zal dus nog altijd iets overblijven van wie ik was of wilde dat ik was. Is het dan verbazend dat ik soms denken moet aan wat Ovidius schreef over zijn Metamorfosen?