Ik was terug aan de vijver. Ondanks het minder goede weer - het hagelde zelfs bij momenten - was ik er. Het watervlak een boek, open op de wereld. Een rustpunt in mijn dagen. Ik kijk er naar de dingen met andere ogen, met een ander ingesteld-zijn, een weinig buiten het alledaagse getreden, meest nog, een innigere verbondenheid met al wat ik zie.

Zo heb ik, waar ik anders aan voorbijga, de netels gezien, een bosje maar van enkele stengels. Heb ik gezien hoe ze er staan in bloei, even levendig, even wild, even krachtig als de boterbloemen er naast, als de hoog opgeschoten grassen met vreemde namen die ik opzoeken kan en dit alles, midden een bed van paardenbloemen, geler dan geel. Ik kijk naar de netels, bijna verwonderd hoe stengel met blad en afhangende trossen sterk ruikende, o zo tere bloempjes; hoe die er getekend staan, van geen kwaad bewust, verlangend misschien naar de hand die, beginnend van onderaan naar boven toe, hen aaien zou. Zo een stengel, zo een plant, denkend aan het leven binnenin, is eigenlijk, zo vond ik, omdat ik me er goed bij voelde er te zijn en er naar te kijken, een regel poëzie.

Niet deze van T.S Eliots ‘Barre Land’, want die is enkel te doorgronden met Paul Claes bij de hand, noch van Paul Auster; maar laat het ons houden bij een regel poëzie van Bertus Aafjes of, van onze Guido Gezelle, zou een vriend me zeggen. In feite, elke bloem is poëzie.

Ik ken wel de verrassing, het wapen van de netel, weet ook dat hij symbool staat voor het braakliggende land, als houder van al het negatieve dat hij als brandnetel meedraagt. Ik sprak er me onlangs nog, ‘verwoestend’ over uit in een gedicht. Maar zoals hij hier voor mij staat is het een wonderlijk stuk leven.

Zo heeft alles zijn positieve kant en ligt het aan de mens dit positieve - het mag dus ook het  bevreemdende zijn - op te zoeken en aan te wenden om het waardevolle er in te zien en er uit te halen.

Zo wist een dame van de Valais – ze woonde alleen, afgezonderd hoog in de bergen, juist onder de bomengrens - dat de jonge toppen van de plant niet alleen genezend waren voor elke kneuzing, maar ook voedzaam waren en dat een thee van de wortels of van de bladeren, met mate gebruikt, heilzaam was voor heel wat ongemakken. Dit wisten de Kelten, zegde ze, en dus ook in de hoog afgelegen chalet van onze dame. De keren dat we haar hebben bezocht, hebben gewone thee geschonken gekregen, maar haar te horen vertellen was even heilzaam dan toch voor onze geest.

Ooit - maar wanneer dit zal zijn valt af te wachten - zullen we hier eens een netelthee zetten om te zien of die waardige dame de waarheid gesproken heeft. We hebben kwalen genoeg die te bestrijden zijn. Nu,

onkruid is de verzamelnaam voor de brandnetel, maar laten we de netel een wilde plant heten of een plant die in het vrije groeit op een plaats die haar het best bevalt, echter, geen enkele plant,  voortkomende van wat in den beginne was, kan on-kruid worden genoemd.

Als ik het boekje doorblader van Natuurpunt van enkele jaren terug: ‘Gids: 66 verrassende natuurtochten in België’, val ik op tal van bloemen, planten, vlinders en vogels die totaal uit hier en uit mijn nabije omgeving verdwenen zijn, en die voor mij nog enkel bestaan in de herinneringen aan mijn verre jeugd toen ik nog het grote, onvervangbare geluk kende, over de bloemenweiden heen naar het bos te wandelen waar ik dan geconfronteerd werd met de netels aan de rand ervan, naast en onder de sleedoorn.

Een rustpunt in mijn leven is de vijver, een rustpunt in de dag is mijn blog. Als men ouder wordt druipt het sentiment eraf.

Laat het zo!