Waar wil ik heen, met mijn woorden die ik de wereld in jaag alsof ik schrijven zou voor de ganse gemeenschap van lezers die de behoefte kennen  de tijd te nemen om te lezen. Schrijvend ook voor hen die me nooit zullen lezen, die nooit weten zullen dat ik op deze wereld heb rondgelopen, gehuld in woorden.

En wat meer is, ik ben van elke dag de woorden die ik schrijf, en de woorden die ik gisteren schreef waren de zinnen en de onderwerpen van toen. Had ik ze niet geschreven ze waren er niet geweest. Nu liggen ze te wachten om gelezen te worden, wat jaren duren kan, maar ze zijn er om te worden ontdekt, zoals de gouden Carolus er lag, in de grond geborgen, op het erf van mijn grootvader, tot de hond hem boven krabde en grootvader het goudstuk wisselen kon, diep in de oorlog, voor een zak tarwe. Maar ik, ben ik vandaag nog iets meer, later ben ik enkel nog de woorden die ik schreef, want weinig meer zal er overblijven van wie ik was. Alleen het in de muren gebeitelde blijft, zoals de gedetailleerde beschrijving van de buit, meegenomen door de Sisak van de Bijbel (2 Kronieken 12: 1) uit de tempel van Solomon, en gebeiteld, beweert Velikovsky, in opdracht van Thutmoses III, de vader van Hatshepsoet, in de muren van zijn tempel te Karnak. Wat, indien juist – en ik vrees dat het juist is - een correctie van vijf eeuwen in de Egyptische chronologie vereisen zou[1].

En zo, verder denkend, weet ik van een beeldhouwer, schilder, tekenaar van bij ons, Daniël Janssens, die ik op woensdag bezocht; weet ik nu heel duidelijk dat zijn werk, meer dan ooit mijn woorden, zoals de in de muren gebeitelde buit, een grote kans maakt om eeuwen te trotseren. Niet zo zeer omwille van de aard van de gebruikte materie, maar wel omwille van de geest die het werk uitademt en het bekleedt met een tijdloosheid eigen aan grote kunst. Zijn werken zijn levend, dragen een warmte en een inhoud die verrukt, ze bewonen de ruimte waarin ze staan opgesteld en vullen deze, zoals een rustgevende pianosonate van John Field. Het is werk dat vibreert, dat leeft, dat roept om bekeken te worden, betast, gekeerd en verplaatst, omdat het een aanwezigheid is waarmee men converseert, een ‘iets’ dat de ruimte bewoont en beheerst. Je gaat er niet aan voorbij, je neemt het gecreëerde op in jou en je neemt het mee zoals ik heb gedaan. Nu als ik er over schrijf, wentelt het zich in mijn geest; het roept me toe met een indringerige stem. Het is het werk van een bescheiden man - zoals we allen zijn - maar groot van inhoud, een inhoud die neigt naar het spirituele, vast geankerd in het kosmische.

En dan spreken we niet over zijn tekeningen en zijn juweeltjes van schilderkunst die zijn van een niet in te beelden verfijning en een visuele wereld oproepen die qua detaillering, een Holbein benadert, een Van Eyck, een Memling.

Overdrijf ik? Niet wat mij betreft. Ik schrijf er over zoals ik het gezien, het beleefd heb, zoals ik het meegedragen heb om er nu over te spreken. Al was ik niet zinnens het te doen, al was ik niet zinnens te vertellen over de buit uit de tempel van Solomon, noch over Robert De Telder in voetnoot; maar al schrijvend hebben de woorden me bezocht en heb ik ze dankbaar opgenomen, zoals ik elke dag doe, de ene dag wat minder, de andere wat meer, maar telkens met grote dankbaarheid om op deze wijze mijn dagen een inhoud te geven die al het overige ver overstijgt.