Heeft het westen wel oog voor de duidelijke verwittiging die tot ons gericht wordt door de Algerijnse schrijver, Boualem Sansal met zijn boek ‘2084, La fin du monde’, het evenement van het najaar, schrijft Marijke Arijs in haar interview met de schrijver ( DSL van 16.10.2015) want ‘de inktzwarte dystopie[1] scoort hoog in de top tien en is genomineerd voor alle belangrijke literatuurprijzen die de komende weken worden uitgereikt in Frankrijk.’

Het is een roman over de toekomst van de westerse beschaving die door de Islam, een fundamentalistische religie, wordt onder de voet gelopen. In navolging van het ‘1984’ van George Orwell ziet hij het jaar 2084 als het jaar waarin de ‘Grote Heilige Oorlog’, het einde zal betekenen van de westerse beschaving waarvan het proces, dat duidelijk de verkeerde kant op gaat, nu al begonnen is.

Het ergste is dat het een regime is dat geen intelligentie nodig heeft want de religie ontneemt hen – alle technische middelen waarover ze beschikken komen uit het westen of het oosten - het denkvermogen. ‘Religie ontmenselijkt, er wordt voor jou gedacht’ en het Europa van nu heeft geen religie meer, ‘het christendom ligt op sterven na dood en de democratie spreekt niet tot de verbeelding’.

Hij ziet geen heil in de westerse jeugd die geen houvast meer heeft. Het duurt nog wel een tijdje maar hij voorziet dat er meer en meer bekeringen tot de Islam zullen komen. ‘Jonge moslims en deze worden talrijker en talrijker – kijk naar de geboortecijfers in steden als Antwerpen en Brussel - behouden hun migratieachtergrond en voelen zich hier niet thuis, en vooraleer ze het begrepen hebben is het radicaliseringsproces al te ver gevorderd en kunnen ze niet meer terug, hun godsdienst, die ze niet ontlopen werkt als een drug. Want iedere moslim heeft de plicht zijn geloof uit te dragen – zijn geloof verzaken betekent de dood - dat kan met woorden, maar ook met geweld.’ 

Ik heb het al gezegd de Islam is een totaal andere beschaving, ‘het is een allesomvattend systeem met een eigen wereldbeeld en een eigen wetgeving, de sharia. ‘De moslim zal je vertellen dat de vrouw niet de gelijke is van de man omdat het in de koran staat. En zo zijn er massa’s waarden waar hij niet vanaf wil stappen omdat het voor hem hetzelfde is als zijn godsdienst verzaken’. Hoewel er in de islam verschillende stromingen bestaan ‘zijn ze allen over één zaak akkoord de verdediging van het geloof. De Koran en de profeet zijn de gemeenschappelijke noemer tussen soennieten en sjiieten. 

Wij weten dit, we voelen het aan dat ze met reuzenschreden vooruit gaan, dat ze ons aan het overrompelen zijn met hun moskeeën en hun geloof dat een racistisch geloof is - je bent gelovig of je bent het niet en dan blijft er niets anders over dan je te bekeren of te sterven - even erg racistisch, zo niet nog erger, dan het verschil tussen blank en zwart. Maar niemand stoort er zich aan, of niemand zegt maar iets. Ik zie Guy Verhofstadt ijveren voor een sterk Europa, hij overtreft er mee zich zelf, hij zou beter ijveren in het Europees Parlement voor een ‘vrij-van-Islam’- Europa, maar dat doet hij niet. Hier in België vitten we over futiliteiten, futiliteiten als we kennis hebben van de stortvloed die op ons afkomt en ons kinderen en kleinkinderen zal overspoelen. En niemand beweegt hier, geen schrijver, geen Stefan Hertmans, een belangrijke essayist, die opstaat en de Vlaming, de Belg, de wereld waarschuwt van het dreigende gevaar dat op ons afkomt. Neen, we gaan verder met detective verhalen, we gaan verder met romans zoals Kristien Hemmerechts ‘die aan de slag ging met ‘In ongenade’ van J.M. Coetzee, met als toetje enig dildofetisjisme’, schrijft de Morgen. We vergaan in de luxe van te schrijven wat we wensten te schrijven. Maar stelt er zich een schrijver de vraag hoe lang dit nog gaat duren? 

En zij die aanwezig waren de middag van 18 oktober op dat schitterend recital, met sonates van Beethoven, César Franck, Schubert en een Tempo di Borea van J.S.Bach uitgevoerd door drie veel belovende jonge musici[2], in Rosario te Bever/Biévène, kunnen zich best de vraag stellen of zo iets (en dan vooral de sonate van Franc) ook nog zal te horen zijn als onze klein- en achterkleinkinderen tot de jaren van ontvankelijkheid zullen gekomen zijn. 

We dromen niet, we zijn afschuwelijk ernstig.