Niet de morgen maar de nacht heeft klaarheid gebracht. Ik ruk de pagina’s uit het boek van wat ik de laatste dagen geschreven heb, berg deze in een blikken doos die ik begraaf onder  de ceder in de tuin, de plaats getekend met een steen die ik ra     apte in de bergen, pagina’s die oordelen zullen, later, veel later, of de toekomstvisie erin vooropgesteld is uitgekomen of niet. Dit is dan het begin van het vervolg van wat ik schrijven ga de komende dagen, tenminste zolang deze dagen zich zullen openen voor mij. 

Ooit schreef ik dat ik een Kelt, een gotieker was, en was ik het niet het toch wou zijn – ik zal dus nooit een boek schrijven zoals Christine Hemmerechts haar laatste. En zeg ik nu dat ik me als Kelt en gotieker uitdragen wil naar de bestaande en de komende geslachten, mijn geest en ingesteldheid projecterend naar de toekomst toe wat die ook moge zijn.

Al was het maar te beginnen met Héraclitus die stelde dat alles bewegend is en dat dit een onverbiddelijke wet was, zowel op het zichtbare als op het onzichtbare spirituele vlak. Niets ontsnapt aan dit bewegen, geen volk, geen wereld, geen religie, geen beschaving, evenmin het voertuig dat je lichaam is.

Vandaag ontwaakt je op een boek dat je helpen moet je dag te beginnen. De rug doet het wel niet, maar dit gaat over, je bekken zit in pijn maar ook dit zal je vergeten, maar er is dat vreemde boek uit vroegere tijden dat je, gelukkig maar, bewaard hebt. Het boek van iemand die zoals jij, de wereld de rug heeft toegekeerd en zich genesteld heeft in de vreemde theorie van de ‘Flux Cosmique’ die Héraclitus in gedachten had maar het anders heeft verwoord. Het boek van iemand zoals jij die zoekt wat niet te vinden is, omdat zoeken hier het werkwoord is en niet het werkwoord vinden.

Het is het boek van Georges Lacroix[1] in de tijd der tijden, 1979, opgekomen en sedertdien weggedoken in de bibliotheken die het nog bewaard hebben. En eraan denkend komt een rust in jou die ook een geruststelling is. Je draagt het vele jaren al in jou. Lacroix die een theorie van het ‘zijn’ wil uitklaren toepasselijk niet enkel op het atoom maar tevens op het ganse Universum en meer in het bijzonder op de mens in zijn leven van elke dag, onderhevig aan deze Kosmische Flux, waarbij de affiniteit wordt ontleed die er zonder de minste twijfel bestaat tussen het mystieke van het Taoïsme en de kwantum fysica.

Het is een boek dat je activiteiten voor een tijdje lam legt, een boek dat je ondergaat en waarop je slechts van op afstand reageren kunt. Het is een boek om in de hand te houden en te weten dat er heel precieuze zaken in staan, die je op vele plaatsen hebt onderlijnd of aangestipt. Waarin je, telkens je een ruime witte spatie ontmoette, een niets zeggende tekening hebt aangebracht, even mystiek als de tekst die je las. Er is dus een band tussen jou en het boek, die dieper reikt dan de ideeën er in verwerkt. Voorlopig ligt het naast jou als een warmte, als een vriend aanwezig in zijn afwezig zijn. 

Hiermede heb ik in feite alles gezegd wat ik er vandaag over zeggen wilde.