Vroeg deze morgen: ik ben benieuwd hoe ik vandaag er in slagen zal de nodige inspiratie te vinden om met eer door de dag te komen, of tenminste zonder kleerscheuren. Om te beginnen wil ik de dwanggedachten van de laatste dagen van me afzetten en recht als een kaars binnen gaan in de uren die zijn en niet in deze die komen zullen; het ‘zijn’ is al moeilijk genoeg als het lichaam bij elke beweging tegen stribbelt opdat ik mijn geest in verwarring zou brengen met spookgedachten. 

Maar kan het nog te zijn zoals ik ingesteld was toen ik met deze blogs begonnen ben; kan ik vandaag nog mijn dag doorbrengen zonder een of andere e-mail die me wijst op wat zich aan het afspelen is in de wereld. Ik heb de media niet meer nodig, trouwens ze vertellen maar wat ze wensen los te laten en verzwijgen het essentiële, maar de mails krijg ik onverbloemd binnen via internet. En, als het zo is bij mij dan moet het ook zo zijn bij anderen, moet de ganse westerse wereld overspoeld worden met ongecensureerde feiten en gebeurtenissen die circuleren van scherm naar scherm en alle, meer en meer gecentreerd zijn, niet op het beoefenen van naastenliefde, maar op het gevaar inherent aan deze beoefening. Het kan niet dat onze politiekers hiervan verstoken blijven, maar desondanks blijven ze hun groot hart tonen,

Anderzijds welke in beeld verwerkte gedachten moeten er dan niet circuleren onder de volgelingen van Mohammed over, én wat er zich afspeelt in de dorpen en steden waar IS, hun broeders in Allah, zijn binnengedrongen (Palmyra als het zoveelste voorbeeld), én wat ze horen over de vluchtelingenstroom die Europa bereiken en het gevaar dat ze er lopen hun geloof te verliezen en door ons bekeerd te worden. 

Het is duidelijk, de ganse wereld is in een oorlog verwikkeld, is het er geen van wapengeweld het is er een van ideeën die tegen elkaar opbotsen. 

Hoe kunnen we, hoe kan ik, met kalmte en sereniteit de herfst ingaan, hoe kan ik terugkeren naar de sfeer van mijn blogs uit mijn beginperiode, naar wat ik toen meende belangrijk te zijn om te vertellen. Ik zie geen mogelijkheid meer. Vanmorgen stond ik op met de gedachte alle spookgedachten achterwege te laten, maar ondertussen word ik overstelpt door een vijftal mails die alle zonder uitzondering, handelen over het vluchtelingenprobleem, niet zo zeer om het probleem zelve, maar om wat de gevolgen ervan zullen zijn. 

Daarenboven, waar niemand het over heeft, we leven reeds als land boven onze stand, tientallen jaren al geven we meer uit dan dat er binnenkomt, we zijn geen rijk land, het is dus niet dat het niet op kan. We moeten dus nog meer gaan lenen om de vluchtelingen die hier binnen komen te onderhouden. en wie gaat die leningen terug betalen, als ze ooit terugbetaald zullen worden, niet de politiekers van nu, niet wij volwassenen, belastingbetalers, wel zij die na ons komen. Zij zijn het in elk geval die de gevolgen zullen dragen van de huidige Europese politiek zoals ze is uitgestippeld.  En hoe zwaar die gevolgen zullen zijn is niet te becijferen noch in te beelden.