Hij dacht ,
hoe, meanderend door de beemden,
een dartel lint de Leie was, 
hoe hij onversaagd,
de wereld zag onder hem,
een park van donker groen
met slierten nevels nog,
met straten en met huizen,
onder hem
- het was vroeg in de morgen -
de regen op het water,
tekeningen van onschuld
zoals het immer was
en immer blijven zal.

Overschouwen wat de stilte is,
het raakvlak van het leven
uitgestreken
zo ver het oog hier reiken kan,
de geest hier heersen kan.
Overtuigd hij is dat niets
of niemand
hem nu helpen kan,
los hij is en ook gevangen,
een dromer
die alle evangelies las
tot in het grote boek
van Job.

Hij, die morgen,
als Icaros opgestegen,
voor een restje tijd dan toch,
gelovend in het eeuwig leven
en deel uitmakend van al wat is.
Radicaal
aan de overkant van Jacques Monod
en van zovelen
die niet willen zien wat er is te zien,
al was het maar
de meerkoeten duikend
en het standbeeld van de  reiger,
herinneringen in de draai,
ter hoogte van de vlier,
vandaag nog blank,
als met late sneeuw bedekt,
hij, met een vraagteken gekroond 
van waar hij kwam
en waarheen hij vliegen zal,
later op de dag.

Te bekennen,
maar niet te noemen,
niet neer te zetten
in sprokkelwoorden:

dat hij dit land verlaten zou,
het lag hem zwaar.