Hij heeft elke dag een gevecht te leveren tegen die andere persoon in hem die hem ontmoedigen wil, die schuilt achter de hoek, die hem tracht te overtuigen dat wat hij doet, waardeloos is aandringt, zijn pen laat liggen.

Maar de Ugo in hem houdt vol. Onderaan de titel van het tijdschrift ‘Le troisième Millénaire’ heeft hij gelezen, gedrukt in kleine letters: ‘de l‘homme en devenir’, van de mens in wording. En zo is het ook, de schepping is amper begonnen, ze loopt dwars door de mens heen. Hij wordt verder geschapen, wat hem immer verder moet voeren op de weg naar het meer zijn, de enige weg die er is.
 
En dan komt de vraag: is dit ingeschakeld zijn in de evolutie van het Universum een deel van de waarheid? Is dit doordringen tot een verinnerlijking van het zijn, de weg die voor de mens is weggelegd en dit na het overschrijden van de drempel, duizenden eeuwen terug, tot een zelfbewustzijn en wacht ons een verder doordringen, ditmaal tot voorbij dit zelfbewustzijn, tot het punt waar dit van de mens samenvalt met het zelfbewustzijn van het Universum?
Kan dit geen nieuwe dimensie betekenen voor de mens-in-wording, namelijk in de voetsporen van een Universum in evolutie, dichter komen, tot wat, weten we nog niet, maar begrijpen dat we ingeschakeld zijn in het evolutief karakter van dit Universum, het zichtbare imago van de God die we zoeken?
Is dit de opdracht die ingebakken is in onze genen?

En Leo Apostel, waarvan hij onlangs nog zijn 'Gebroken Orde' doorbladerde na een gesprek met een vriend, beweerde dat de mens dit Andere, dit au-delà nimmer bereiken zal en – misschien had Apostel ook Eliot gelezen - dat hij zich tevreden moest stellen met het streven naar dit onbereikbare Andere.
Zo, streef mens, en heb er geen zorg mee waar je uitkomen zult. Op een dag zal je, zonder het te beseffen een nieuwe drempel overschrijden, zal je, zoals Dante, de zevende hemel, deze van Saturnus en de contemplatieven binnentreden en het Licht aanschouwen, om te bereiken wat vandaag nog een wereld verwijderd ligt.
En hij wil ook die prachtige zin citeren – of heeft hij ooit deze zin al eens binnengebracht? - van de vrijdenker-vrijmetselaar die Apostel was:

‘Indien ik slechts zinloosheid aantref dan nog zal ik pogen woestijnen tot vruchtbaar land te maken ... ook al is er geen objectief vaststelbaar doel dan toch werk ik van uit de objectieve gegevenheid van zin’.

Een objectief vaststelbaar doel is er niet, of is nog niet zichtbaar. Maar het is niet het zichtbare dat het leven is, het is de diepte van  het onzichtbare dat zin en inhoud heeft en Apostel vermoedde dit duidelijk.