Je vraagt je wellicht elke dag af wat je te lezen zult krijgen als je binnenkomt bij mij. Vreemd is dit niet, ik ook vraag me elke dag af waarover ik schrijven zal, dikwijls weet ik het vroeg in de morgen, maar het gebeurt ook dat ik het, na een drukke, gevulde dag, pas weet laat in de nacht. En als ik die nodige eerste zin heb gevonden moet ik nog altijd afwachten of het een (literair) hoogtepunt wordt of een beperking wordt tot wat ontboezemingen, liefst niet al te laag bij de grond.
Ik zelf betracht telkens het hoogtepunt, maar ik weet ook dat mijn resultaat afhankelijk is van heel wat omstandigheden en dat ik geen enkele zekerheid heb te slagen, eens alles is ingelogd.

En dan heb ik het nog niet alleen over de presentatie. Ik schrijf in ‘Century Gothic’-karakters, maar de Blogcomputer gebruikt een ander lettertype, zodat ik nooit gelukkig ben met wat er als druk tevoorschijn komt.
Evenmin slaagde ik er tot nog toe niet in, er een foto of tekening aan toe te voegen. Ik beschik nochtans, dankzij mijn dochter Patricia, over een respectabele collectie foto’s van alpenbloemen die ik maar al te graag zou willen inbrengen. Dus lezer, blijf in blijde verwachting, op een bepaalde dag krijg je er een foto bij, die mijn tekst – die over het algemeen te droog en te spiritueel is, om niet te zeggen moeilijk te begrijpen valt - zal opvrolijken. Ik leef er naar toe, zoals ik me ook telkens en telkens inspan om er origineel en leesbaar uit te komen.

Ik heb dan ook veel respect en bewondering voor de journalist die elke dag zijn artikel te schrijven heeft en er in slaagt geciteerd te worden in het persoverzicht van de dag. Er zijn, wat mij betreft, amper een paar lezers die me nu en dan een woordje laten geworden. Maar dat ligt niet aan hen, maar aan de kwaliteit van wat ze voorgeschoteld krijgen.
Dit is tekenend voor wat mijn blog van vandaag betreft. Het blijft bij een paar bedenkingen, een soort conversatie die ik heb willen houden met de persoon aan de overkant, die jij bent, waarde lezer of lezeres.