Trouwens indien hij Monod aankleven zou, indien hij geloven zou, dat de mens alleen staat ‘in de oneindige onverschilligheid van het Universum waaruit hij toevallig is ontstaan’, zoals Monod dat ergens met zijn woorden schrijft, dan is zijn rol die hij hier op aarde meent te vervullen te hebben, namelijk, te leven naar de geest in dit Universum aanwezig, uitgespeeld.

Op trage ogenblikken, als de tijd zich stolt omheen de dingen, voelt hij de oneindigheid die zich opent, Is het alsof hij plots op het punt staat het beeld te grijpen dat alles oplossen zou, datgene wat niet te verwoorden is en toch lijk het geruis van de wind in de bomen aanwezig is, ons begin en ons einde verstrengeld.

Hij leeft in de onbegrensde ruimte van de geest waar alles mogelijk is, droom die realiteit is en realiteit die droom kan zijn. Waarin hij zijn herinneren vervormen kan en aanvullen tot een nieuw herinneren, waar hij weg duiken kan in het landschap van schijnbaar onbelangrijke gebeurtenissen, details ervan aan elkaar rijgen om er het eeuwige in te betasten.

Zoals onze primitieve(!) schilders, op de achtergrond van hun doeken, droom-landschappen wisten te schilderen om meer intensiteit te geven aan hun onderwerp en om aan te tonen dat in hun verbeelden er ook een totaal andere wereld aanwezig was, zo ook wenst hij de aanwezigheid van het niet te verwoorden ‘Andere’, te beleven in elke blog die hij schrijft.

Vandaag is op de achtergrond van zijn woorden, zijn moeder aanwezig, ze was geboren op 06.06.06.

Dit zeer conformistisch, kleinburgerlijk leven dat hij gekend heeft en in al zijn dagelijkse gebeuren nog kent, draagt vandaag haar aanwezigheid en wil hij, met haar, wandelen doorheen de zinnen die hij schrijft, omdat hij heel goed weet dat in zijn lichaam de krachten aan het minderen zijn, en dat deze afname – zoals hij reeds verwoordde - enkel gecompenseerd kan worden door een grotere inbreng van geest en van herinneren.