Hoe verbonden hij zich voelde deze morgen, deze gezegende wintermorgen. Het licht wit bijna en parelgrijs de luchten, de bomen bewust van hun kracht en hun grootheid, onaantastbaar in hun statigheid. En later op de dag, tijdens het gesprek met een vriend, ineens een lange stilte alsof ze opgenomen werden in de ruimte, en de tijd er enkele ogenblikken stilstond terwijl ze niets meer waren dan deel van de ruimte, deel van de tijd en deel van de bomen omheen het huis.

Het zijn dergelijke momenten die hij opneemt in zijn blog. De andere dagelijkse gebeurtenissen krijgen geen gehoor, hij schrijft eromheen. Achteraf, zal van al deze dagelijkse dingen geen spoor gevonden worden in zijn geschriften die enkel de bewegingen van zijn geest en zijn gevoelens weergeven. Het zijn deze roerselen die in zijn vingers kruipen als hij begint te schrijven, zoals vandaag.

Alles wordt dan een steeds maar weer terugkerende golfbeweging, dichter komen tot wat achter de dingen leeft. Hij weet dat hij het vinden kan in de kleinste mossen als in de verste galaxieën, in het oneindig kleine als in het immens grote. Hoe het te benaderen is, hoe hij er via het woord kan in binnendringen is precies wat hij altijd heeft beoogd en aan de basis lag van het dagboek dat hij bijhield.

Dit is zijn zoektocht en zijn gebed hier op deze aarde.  Nog is alles een moeilijk te ontwarren kluwen, nog moeilijker gemaakt door de beperktheid van het woord. Maar hij ziet een uitkomst.