xml:namespace prefix = "o" ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

 

De dag opende

op een kreet, vandaag,

een kreet die honderdvoudig

hangen bleef,

snijdend door mijn leden,

door de cellen van mijn geest.

Het land met letters

bezaaid

maar geen woorden

toen we hoorden

dat er een tijd zou komen

dat jij er niet meer bent 

in een straat of een huis

waar je immer waart.

We hielden de adem in

voor een lange tijd.

Terwijl het regende

en winden in de bomen,

vertelden

waar we waren,

overmoedig destijds

en o zo jeugdig,

over  onweer in de Highlands

en zonovergoten

wijngaarden in de Valais,

Hoorden we

en hielden de adem in

voor een lange tijd.

En vanmorgen,

of ik spreek of ik zwijg,

of ik smeek of ik wanhoop,

of ik treur of ik aanvaard,

je echo zal er zijn

een lange tijd.

Gedachten die  blijven

In sferen

waar ze niet hoeven te zijn:

kan het niet

dat er een wereld zou zijn

zonder jou.

Jij glimlachend

zoals ik je laatst zag,

ik doorboord,

met zorgzaam hart.