Zo is er immer de zin in meer die hij had kunnen zeggen. Een zin in meer of, wat misschien belangrijker is, een stap in meer of een stap in een andere richting, waarvan hij echter nimmer weten zal waarheen die stap hem zou gevoerd hebben. 

Zo verwijst ook Marguerite Yourcenar, (zoals Christopher Fry, zoals Peter Weinberg) naar het verhaal van die arme straatmus uit Bede’s ‘Ecclesiastical History of the English People’ die op een stormnacht binnenvloog in de warme, verlichte en rumoerige banketzaal van Koning Edwin en langs de andere zijde buiten vloog terug, opgeslorpt door de donkerste stormnacht. De vlucht van de straatmus het symbool zijnde van een mensenleven, dat komende uit de duisternis even het licht doorkruist om te verdwijnen in een even grote duisternis. 

Getroffen door het verhaal, schrijft Yourcenar, liet Koning Edwin zich bepraten door Bede, met het gevolg dat de monnik Paulinus, de toelating kreeg de christelijke leer te verkondigen op het grondgebied van Edwin; waaruit dan later voort zou komen, het klooster van Lindisfarne, de kathedraal van Durham, de kathedraal van York, de moord op Thomas van Canterbury en zo de gevolgen van Edwins bekering immer verder en verder schuivend in de tijd tot waar katholieken en protestanten elkaar gedurende jaren zouden uitmoorden in de straten van Belfast.