Ik dacht, toen ik aan de kerk van Oordegem was, toen ik aan mijn vroegere school voorbijkwam, aan Meester Van Oudenhove, een heerlijk man, een droom van een schoolmeester die me bij hem thuis met nog een paar schoolkameraden ontving, om de eerste lessen Frans te krijgen, om o.m.  de vervoeging te leren van het werkwoord ‘être’, met de ongewone uitspraak voor het ‘je suis’, voor het ‘vous êtes’, voor het ‘Ils sonnent’. 

Het was hij die me aanraadde Jules Verne te lezen, hij bezat de ingebonden verzamelde werken in een hoge boekenkast bij hem ten huize, en het is zo dat ik op twaalfjarige leeftijd Jules Verne ben gaan lezen, het ene boek na het andere, van het ’Loterijbriefje’ af tot ‘Twintig duizend mijlen onder zee’, tot ‘Vijf weken in het Luchtballon’, tot ‘Het geheimzinnige eiland’, tot ‘Michael Strogoff’ en welke nog allemaal.

En het was hij ook die in de laatste dagen van het schooljaar voorlas uit ‘De Witte’ van Ernest Claes, en uit ‘De Leeuw van Vlaanderen’ van Hendrik Conscience. Een enorme, zeer opmerkelijke en leerrijke tijd was het. En hij, Meester Van Oudenhove, was er de centrale figuur van. 

Wat of hoe zou mijn leven geweest zijn ware hij er niet geweest, had hij zijn hand niet boven mijn hoofd gehouden en mijn ouders gewezen op het bestaan van het ‘Fonds der meest begaafden’ waar ik een examen afleggen moest waarin ik slaagde. En het  was wellicht dankzij dit slagen dat ik de lessen heb kunnen volgen in het Klein College te Aalst.

Het is een vraag die ik niet stellen mag, maar ik weet dat zijn invloed op mijn ouders heel groot is geweest en dat hij een belangrijke schakel is geweest in mijn leven. 

Als ik niet ben stil gestaan voor de woning die hij als hoofdmeester betrok, dan komt hij toch regelmatig in mijn gedachten en dan is het, het allerminste dat ik kan doen, hem betrekken in mijn bloggeschiedenis, en hem zeggen, als hij er nog zou zijn, welke dank ik hem verschuldigd ben en met welke eerbied ik terugdenk aan hem.