Zelfs indien hij weet, slechts een deeltje te zijn van het atoom, dat deel is van de waterdroppel die deel is van de golf en de golf deel van de oceaan, weet hij toch, en dit is het grote wonder van de geest, weet hij als deeltje, het geheel te kunnen overschouwen, de beweging van de golf te ondergaan en de betekenis ervan te benaderen.

Zo bewandelt hij voortdurend de wereld van het onzichtbare en kruist hij de onzichtbare wereld van anderen en, denkt hij, als het onzichtbare zichtbaar wordt - en de gotische kathedraal is er het voorbeeld van - zal de mens weten dat deze onzichtbare wereld meer nog dan de zichtbare, zijn wereld is.

Bij de exit uit de aeropuerto van Alicante wordt hij telkens geconfronteerd en met hem elke reiziger die aandacht heeft voor zijn omgeving. met een zin die is ingebed in een halfverheven muurschildering – en hij herhaalt zich, hij weet het - een verbazende tekst, wellicht van een of andere denker: Lo que se ve es un illusión de lo invisible. Hij is aldus verre van alleen om aandacht te hebben voor het onzichtbare, want wat je ziet is een beeld van wat je niet ziet. 

Zo blijft hij maar schrijven in kronkels, zijn ganse leven al. Hij zoekt omdat hij wil verbazen met zijn woorden, hij zoekt omdat hij niet weet in welke richting hij zoeken moet, dit ook is een aspect van zijn poëzie.