Wat is dit ruisen?

Wat is dit ruisen dat van verre komt,
van achter de dorpen, de steden,
van achter de horizon,     

dat het spreken is
van wat niet wordt uitgesproken
niet opgetekend
in holtes van licht,
binnen sijpelend
in pijnpunten op kapitelen
zoals van Moissac,

met de ceder op de binnenkoer
alsof het de laatste
van de wereld was,
wij er gewandeld.

Wat is dit ruisen dat van verre komt
van achter de hagen,
de bossen 
en de landerijen onder de sterren,

gebrandmerkt in onze leden
en vermenigvuldigd
tot we er over struikelen
niet vermoedende
wat er is dat moet geweten
en toegedekt zal blijven
nog voor eeuwen.

Dit ruisen dat van verre komt
we hoorden het,
immer door
hebben toen geaarzeld
van waar het komen kon,

uit de boeken
van oudsher.

Echter
niet naar ons toegehaald
om er in te verblijven,
te ver, te afgelegen:
mystiek van het erzijn
of van het er niet zijn,

soms
we weten het nimmer.

               

Dit is dan geen spel meer, dit is blote ernst: schrijven tot je er bij neervalt. Zo dacht ik en dat alles hiervoor wijken moest en wijken zou.

Het is maar als je bezig bent dat je begrijpt dat het niet zo eenvoudig is, dat je herbegint telkens als het af is wat je schrijven wou. Je beseft maar hoe kort de tijd is tussen twee blogs, amper een etmaal, alhoewel er heel wat kan gebeuren in die spanne tijd. heel wat, zelfs pogen een gedicht terug te winnen dat je vroeger schreef en je het nu, totaal verbaasd, herdacht, herschreven hebt.

Niets is af in deze wereld.