Ik heb me gisteren gedragen als een kind dat met zijn vader naar Disneyland mag gaan, zo enthousiast was ik, alleen maar omdat ik me in Zinal droomde en omdat ik me  licht en gelukkig voelde.

Het is maar dat het uitzonderlijk is als ik hoor van een vriend dat hij daar rondloopt zoals ik er ooit  rondliep. Schijnbaar heeft dit iets magisch voor de band die ik heb met dat dorp, maar wat ik schreef was licht overdreven. De foto van de ‘Besso’ was voldoende geweest en dan, ook niet. Maar ik zegde het al als ik schrijf ben ik een ander mens, is mijn werkelijkheid deze van het woord en het woord is oneindig, het kan alle kanten uit en ik wil het zo, ik geef het de vrijheid die het in zich draagt. Zo gebeurt het dat ik schrijf wat ik niet dacht te schrijven als ik mijn gedachten onbelemmerd neerzet voor de dagen die komen. Ik zie dan het onheil, als het er zou zijn, pas in de uren/dagen erna.

Dit alles om me te verontschuldigen  bij mijn vriend, indien dit nodig zou zijn, die ik wellicht grondig gestoord heb in zijn mijmeringen aldaar.

Maar toch, alles nuchter overschouwend, vraag ik me af hoe het kon dat ik me dusdanig heb laten verleiden door enkele lijnen en enkele foto’s van een vriend, is het omdat het van hem komt of, is het omdat het handelde over Zinal of, is het omdat het handelde over hem in Zinal?

Ik denk dat het dit laatste was dat me bekoord heeft en dan nog wel buiten mate.

Zo, wat schrijft iemand die schrijft elke dag en dan ook als zijn woorden uiting zijn van een soort zomerse euforie die hem overviel en waar hij heel gevoelig voor was?

Uiterst gevoelig!