Een eenzaam, totaal achtergelaten gedicht dat hij herschikte omwille van september en alle maanden die nog komen zullen voor hem en, komen ze niet, in voorbereiding op de dagen leeg van hem.

Hij wilt het uitgesproken vederlicht zoals hij zal zijn als hij hier niet meer rondlopen zal, flinterdun, nog wat overgebleven herinnering:

Hij wou zijn gedicht
zo  licht
als pluisjes in de wind
gewaaid lijk vlinders
zo teder,
o zo vluchtig.

Hij, met lucht
getekend  in lijnen van licht,
als vloeiend zilver
en week om zijn hart.

Hij het niet wist
hoe gelukkig te zijn,
wijl hij het was
van een geluk
dat hij in lang niet had gekend.

Hij dacht
dat het genoeg
was geweest
nu alles was gezegd
wat kon gezegd,
hij uitgekomen was,
te arm aan woorden
om nog verder te gaan
in de wereld,

wel elders
wat hij nog niet wist.

Hij zich lang
heeft  stil gehouden
tot kwam wat komen moest,
hij zo frêle,
zo ingetogen licht,
doorzichtig amber.

Gelukkig ademend nog,
of zag je het niet.