Voel ik me eenzaam zoals gezegd wordt (op de VRT vanmorgen) van personen op  leeftijd die alleen wonen.  Ken ik hun eenzaamheid?

Neen, helemaal niet, ik ben trouwens niet alleen, ik leef met de persoon die schrijft en me bezig houdt, in feite van het eerste licht tot het laatste, zelfs tot in het donkerste van de nacht. Dit moet de belangrijkste dan toch de voornaamste reden zijn.

En ook, ik heb heel wat: ik heb KLARA; ik heb bezoek in de morgen, een jonge dame die me wat komt verzorgen, in de avond, de gebuur; ik heb Ilya Pfeijffer en zijn Alkibiades waar ik traag in vorder en ik heb op TV de mooiste concerten die ik kan bijwonen en er in opgaan tot ‘ontroerens’ toe; ik kan om het even welk boek uit zijn rek nemen en beginnen dromen, hoef het zelfs niet te openen. Ik heb dus heel wat, om dan nog niet te spreken van het leven in de tuin en van de vrienden om me heen.

Misschien, misschien ken ik bij momenten een greintje eenzaamheid maar ik let er niet op, het heeft geen vat op mij. Daarenboven, ik heb de kinderen en de kleinkinderen en de achterkleinkinderen. Ik ben een, in vele richtingen ruim voorzien man. Hoe zou ik eigenlijk me ooit echt eenzaam kunnen voelen?

En zoals je het nu ook al weet, ik reis in gedachten naar de plaatsen waar ik was, waarvan ik me, met een zekere intensiteit, tracht voor te stellen hoe ze waren en hoe ik er was, jong en krachtig en heelhuids, evenwel de behoefte tot schrijven nog niet kennende zoals ik deze nu ken.

De jaren hebben me zeker verrijkt als persoon, niet vereenzaamd.