Het wordt gevaarlijk voor me, met wat ik vertel kom ik terecht in de gevarenzone, deze van de brandstapel, nu ik openlijk schrijf me belazerd te voelen door de Kerk, die openlijk laat blijken geen jota te wijzigen, aan wat ze eeuwen geleden als waarheid heeft verkondigd, een waarheid die nu voor een logisch denkend mens als een kaartenhuisje aan het in elkaar storten is. En wat erger is en tot verdoemenis leiden kan, het Vaticaan houdt met deze negatieve spiraal die zich duidelijk aftekent niet het minst rekening, integendeel, het verstart.

Nochtans, weinig, heel weinig rest er nog van wat destijds Bakens waren het heeft weliswaar lang geduurd vooraleer deze werden neergehaald  en wel omdat er vroeger ten tijde van de brandstapels, weinigen bereid waren het risico te nemen er openlijk over te spreken en dan vooral een Luther te zijn, een Spinoza te zijn. Er waren nochtans, ia Galilei redenen genoeg om ons wereldbeeld te wijzigen, maar ze hebben er zich met een bekrompen geest en een ijzeren hand tegen verzet, zodat vandaag hun leer nog altijd ‘pregalileïaans’ is - zo dit woord bestaat - nochtans had dit een kantelpunt moeten zijn om het aardse te verlaten en zich te openen op het Universum.

Christus hoorde niet een zoon van God te zijn, geboren uit het geslacht van David, geboren uit een maagd, die bij nazicht van de vertaling een jonge vrouw was en niet een maagd, zoals de profeet Isaïas, het vijf eeuwen ervoor zou geschreven hebben; daarenboven Jezus hoefde niet te sterven op het kruis om de zonde van Adam en Eva - zijn die er ooit geweest? - uit te wissen. Maazr hij had wel de naastenliefde mogen prediken en vertellen wat we lezen in het Evangelie van Thomas dat zuiver Oosters is, naar Boeddha neigend opdat we weten zouden dat we geboren zijn, als zoon/dochter van de Geest die IS en  heerst, zonder te heersen in het Universum. In elk geval een echte revolutie had kunnen/moeten doorgevoerd worden om zich aan te passen aan het nieuwe, namelijk de aarde die niet meer het middelpunt was.

Ze wisten dat het zo was, maar ze konden geen afstand doen, zeker niet, en nog altijd niet, van de veilige positie waarin ze zich bevonden en zijn eeuwen verder gegaan ons in de waan latend dat niets te wijzigen viel met het gevolg dat we hier, vooral in het denkend Westen, de regels van de Kerk zijn ontgroeid.

Vandaag schijnt het me te laat toe nog iets te wijzigen en ikzelf wil noch een Luther noch een Spinoza zijn, ik wil het hier bij houden. Ik heb te veel vrienden die ik kwetsen zou, of misschien al gekwetst heb omdat wat ik vooropstel indruist tegen wat zij hun leven lang uitgedragen hebben.

Van velen weet ik dat, eens hun geloof in wat hen geleerd werd begon af te brokkelen ze hun priesterroeping, hebben afgebroken, van anderen weet ik dat ze zijn blijven geloven en hun geloof, zelfs als diep in hen muren aan het invallen waren, zijn blijven uitdragen. Maar hoe voelden ze zich, eens op de rand van hun bed voor het slapen gaan met de brevier in de hand misschien of liggend op de nachttafel naast hen.

Ik heb grote zorg én met zij die zijn doorgegaan en vooral met zij die hebben afgehaakt met bijvoorbeeld de priester - niet de hoofdpersoon maar zijn vriend - uit ‘le Journal d’un Curé de Campagne’ die de Kerk verliet; e, in het bijzonder het in het bijzonder over een geval dat ik gekend heb. Over de nog jonge man, de alpinist die met zijn compagnon terug werd verwacht in de Cabane du Grand Mountet/Zinal en uitbleven - ze waren ‘s morgens om vier uur vertrokken voor een beklimming - en er werd gevreesd voor een accident, het was diep avond en het sneeuwde. Tot plots de deur van de cabane openging en ze binnenstapten, besneeuwd, lachend en gelukkig, ze hadden de cabane gehaald voor de nacht. En de volgende morgen, een 15 augustus, hij, le jeune abbé, las de mis tussen de britsen in een van de slaapvertrekken, terwijl het sneeuwde voor het raam. Ik heb er hem nadrer leren kennen want hij was een vriend van mijn vrienden Gustave Cotter en Robert Panchard. Later zou ik horen van hem qu’il s’ était défroqué.

Ik denk en ben diep ermee begaan: het drama, misschien fictief, zoals beschreven door Bernanos, dat zich moet hebben afgespeeld en vooral wat een pijn betekende voor mij, en aan wie ik regelmatig blijf denken, het verhaal van le jeune abbé. En waarom, omdat ze erop uit zijn gekomen dat ze misleid werden in het aller diepste van hun geloof, de zonde van Adam en Eva, waar Paulus zich aan vastbindt, een fabel zijnde voor ons allen, er dus geen te delgen schuld kan zijn en dies meer.

Ik denk dikwijls aan die van Bernanos en vooral, aan die jonge alpinist die hij was; die jonge priester, diep, wonderlijk diep gelovend, de mis lezend een 15 augustus terwijl het sneeuwde voor het raam.