Heeft het wel zin te melden dat het optreden van ‘mijn’ merel vandaag,  begonnen is enkele tellen vóór het nieuws van zes van Klara. Als ik dit ga lezen, zoals ik nu bezig ben, vier jaar later, ik of iemand anders, gaan we deze zin nog belangrijk vinden, vooral als ik er nu niets weet wat ermee aan te vangen, zeker niet dat het, het bewijs kan zijn dat hij tot op een seconde na afgestemd is op de komst van het licht; dat die komst ook vandaag enkele tijd vroeger is gebeurd. Ik zou het kunnen opzoeken, hoevéél tijd vroeger, maar ik laat het, het is al merkwaardig genoeg, voor mij althans, dat hij er is, en ook - maar dit is mijn zaak - dat ik er aandacht aan schenk, meer dan aan het nieuws dat er is vandaag 17 april van het gezegende of niet - eerder niet - jaar 2021.

Ik heb hem ook ‘mijn’ merel genoemd, al heb ik er niet het minste recht op dit te doen, hij is niet van mij, hij is van de natuur en van het vrije in de natuur, maar ik beschouw hem als zijnde behorende tot mijn dagelijks territorium. In deze zin is hij mijn inleiding tot mijn dag en ik wou dat hij het wist, ik wou dat ik het hem diets kon maken, hem ermee kronen zodat hij het tonen kon aan de andere merels die hij ontmoet en zeker aan zijn ‘merelin’ die hij hebben moet anders ware zijn gezang niet zo helder, niet zo vrolijk, niet zo opwekkend, niet zo, zal ik het zeggen, beloftevol wat zijn toekomst betreft, zo denkt hij toch, want ik voel het omdat, zoals ik thans bezig ben, het ook beloftevol is dat ik, verder schrijvend, het eindpunt van wat ik vandaag zeggen wou bereiken zal. En dit eens te meer, wat voor mij elke dag een doel is, zelfs al is het niet veel, dat ik tracht te bereiken, genoeg om te voldoen aan de eisen van de dag, hoewel deze niet beschreven staan in een of ander reglement.

Echter, terugkerend naar ‘mijn’ merel: ik denk, dat hij, gestuurd door wat de natuur is  - ik zou dit woord altijd met een hoofdletter moeten schrijven  - dat hij gestuurd door de geest die van de Natuur is, wij beiden, ik reken me bij hem, genoodzaakt worden, elk op zijn eigen wijze, maar even slagvaardig, op te treden. Hij op zijn terrein, ik op dat van mij. Wat hem nog meer als die van mij maakt en ik die van hem. We In deze zin, de zin en betekenis waarover ik het had in mijn begin, broeders zijn, gezien we beiden, plichtsgetrouw, ingaan op de wetten van de Natuur, want we zijn beiden ontstaan uit eenzelfde geest met eenzelfde opdracht, elke morgen hulde te brengen aan die geest in ons, hij door zijn gezang, ik door mijn woorden. In deze optiek zijn we een duo en situeert zich ons optreden bij de opkomst van het licht, vóór de dag er is.

*

En nu, voor ik weg ga, om, zoals onze vriend van Klara[1] het altijd zegt: ‘misschien’ tot morgen. Toch nog om jullie te zeggen  dat ik nu luister naar de vioolsonate van César Frank, en dat het in de kapel van het oude klooster van Deux-Acren was, dat ik, samen met Hubert (+) geluisterd heb naar deze sonate: Een herinnering in meer die ik  vermelden wil omdat het toen ook een heerlijk gezang was, het middaglicht in een brede band gefilterd, eerder droef nu, doorheen het raam, volop herfst zijnde.

[1] ‘Valckenaers & Van Houdt’, van 22.00 tot 00.00