Aan de vijver: je plaats to be, to observe, to write, zoals je er gisteren waart en de dagen ervoor; altijd is er de zang van de wind in de bomen, al een eeuwigheid lang. Soms niet meer dan een gefluister, maar je kunt niet laten het te vermelden, omdat het van de stilte is, omdat het is van de glinster van de morgen, van de glinster van de sterren is. Vooral omdat het woord je adem is.

Aldus weet je iets van vele zaken die er zijn, of die je denkt dat ze er zijn, zo van de Muze dat ze komen zal. Echter, vandaag heb je, je dagblad nog niet geopend. Je hebt nog niet gelezen wat velen zoals jij, maar ijveriger, geschreven hebben, gisteren of de dagen ervoor. Gedachten neergezet waarvan gehoopt werd dat ze zouden echoën over de wereld, zoals donder en bliksem. En, indien niet, indien in alle verwarring ongelezen gebleven, neergezet om te verdwijnen ergens op een eiland, in het midden van de oceaan, een soort Paaseiland, waar alle ooit geschreven overbodige woorden stranden zullen om er te vergaan in het geruis van de golven.  

Woorden en nog woorden, tijdloos overspoeld met licht en donkerte. Dat ze, betoverd na een laatste stuiptrekking, moge rusten in peis en vrede.

Ondertussen wou ik je nochtans enkel zeggen vanmorgen dat je niet denken moogt dat een blog rozengeur en maneschijn is en dat me het schrijven ervan geen moeite kost. Neen, het kost me telkens, om op te staan uit de flarden droom die de slaap heeft achtergelaten om de dag in te wijden. met wat volzinnen, gedachten of beelden, nu het liefst à la Michaux, die me blijft belagen, om een gesprek te beginnen met mezelf en jullie erbij te betrekkern als rechter.

Al weet je het niet, het is toch met dit inzicht dat de woorden ontstaan, in overmoed soms bijna in overdrive. Ik er niet altijd meester over ben, ik me laat gaan tot in het ongerijmde.

Het is me dus duidelijk dat Michaux besmettelijk is voor iemand die meent te moeten schrijven, zo helde deze morgen mijn opening over naar iets vreemd, iets irreëels, iets droom gebonden en heb ik gemeend er niet te moeten op ingaan omdat je zo iets niet verwachten zou van mij. Eens zal het er toch uitkomen ten gepaste tijde, maar voorlopig houd ik het nog wat stil, en laat ik het verder evolueren in de richting die het nemen zal. Ik beloof dus in de komende dagen, een blog in navolging van Henri Michaux die even vreemd is, even bizar’ van inhoud als van vormgeving.

Nu Michaux is ook, en dit is het grote pluspunt ervan, een band, een teken van vriendschap, een blijvend geschenk van een goede vriend nu opgeslorpt door de jaren en niet te bereiken via e-mail, Een vriend van vroeger, met wie ik elke werkdag, na de lunch, op het terras van de Bank op en neer wandelde, sprekend over muziek, over kunst en vooral over grote namen in de literatuur, en voor hem, niet de minste, als hij het had over Musil, Canetti, Proust, Stendhal. Hij las veel, hij neuriede Bach en Beethoven en ik, ik leerde hem Gustave Mahler kennen, dezes vierde Symfonie, dezes ‘Lied von der Erde’.

Muziek die ikzelf had opgeraapt van een andere vriend met de naam Leonard Hoendervangers, overleden nu, een goede collega, een groot kenner wat de Amerikaanse literatuur betrof en de klassieke muziek destijd tot Michael Tippett toe, tot ‘la Symphony des Psaumes’ van Igor Strawinsky toe, tot de sonate voor piano en slagwerk van Bela Bartók, toe.

Zo leren we, zo stapelt het resultaat van de ontmoetingen van mensen onderling en met de werken en gedachten van die mensen zich op in ons; dragen we die uit en bevruchten we ermee de wegen die we betreden. Op ons eigen zijn we maar een eiland, eerder onvruchtbaar, het is maar als we aanmeren aan andere eilanden dat we ons rijker voelen, meer voldaan en voller mens, klaar om een baken te zijn op de weg die van het leven is.