Ik overloop voor het ogenblik mijn blogs van 2012, in totaal 675 pag. Vele blogs zijn tijdsgebonden, andere die het niet zijn handelen over ideeën die niet naar behoren zijn uitgewerkt. Vandaag, arm zijnde aan ideeën, keer ik terug naar wat was en voeg ik er aan toe wat de zeven voorbije jaren me hebben bijgeleerd. Al is het niet veel, het is dan toch een andere benadering, zeker geen kopiëren, maar een aanvulling, een herinterpretatie. Ik stel vast echter, zeven jaren is niet zo heel veel, en ook er vonden geen hemeltergende gebeurtenissen plaats. Soms heb ik zelfs de indruk dat het eergisteren was dat ik geschreven heb wat ik herlees. Dit om jullie te zeggen waar ik mee begaan ben deze dagen, maar ook met zaken die me plots te binnen vallen.

Nu, gebeurt het jullie ook dat je, je tracht in te beelden hoe de elektronen bewegen omheen de atoomkern; hoe binnenin die kern de neutronen en de protonen zich gedragen en dan, deze atomen zelf, hoe kleven ze samen met de eromheen liggende; en, eigenlijk, hoe ziet de structuur van de materie eruit herleid tot de massa atomen?

En ik ga verder, hoe is een dergelijke, eigenzinnige - want het atoom bezit kennis - structuur tot stand gekomen, wie of wat heeft die, absoluut noodzakelijke structuur, ooit bedacht of ooit kunnen bedenken. Dus eerst op een of andere wijze bedacht om daarna op te bouwen?

Gevaarlijk om zo iets te schrijven want dan moet er een bedenker geweest zijn of, moet de formule ertoe ergens - maar er was nog geen ergens - ‘en suspens’ of, in potentie, voorhanden zijn geweest. En, even gevaarlijk is het om die vraag te stellen, zo maar, voor de vuist weg, op een doodsimpele morgen, aangekomen op het einde van de zomer.

Dit is geen dagelijkse praat, ook geen praat tegen de vaak, dit is ernst, dit is van ons allen, dit is van het inwendige, van het kloppend hart van al wat is, dit is van het leven en van een bewegende Kosmos, alsof er in het Al enkel beweging zou zijn en niets anders dan die beweging.

Ik vind het aanstekelijk - de reden waarom ik er regelmatig op terugval - vast te stellen  dat in gesprekken over religie en over God, het voorgaande over het leven in en van het atoom, zelden ter sprake komt; verzwegen wordt alsof het totaal belangloos is, terwijl het voor mij de essentie is en er van een God nimmer sprake kan zijn als er niet verwezen wordt naar de structuur van de stof waaruit de sterren en wij, zijn gemaakt.

En nu weten we, of is het een groot vermoeden, dat aan de kennis over de materie een nieuw deeltje, het Higgs bosson[1] toe te voegen is dat, zo wordt er gezegd, aan de allerkleinste deeltjes van de materie, massa toekent; Waarbij een andere vraag oprijst is het enkel massa die wordt toegevoegd, is het geen vorm van kennis tezelfdertijd, want die deeltjes weten wat hen te doen staat? En onvermijdelijk: welke diepere betekenis er kan aan gegeven worden. Een vraag die velen zich zelf niet stellen. Zich zelfs geen enkele vraag stellen hierover.

Ik kan niet schrijven in den beginne was het atoom want dit is onjuist. Ik kan niet schrijven in den beginne was er de minimaalste partikel want deze ook moet van ergens komen, van een Ergens dat er niet was.

Ik val aldus terug op wat ‘ik’ als waarheid aanvaard: ‘in den beginne was er het Woord’ of was er, volgens Lao Tse, ‘in den beginne was er Tao’. Als er in den beginne het Woord was of Tao was, dan zijn we deel van het Woord, deel van Tao, dan is de essentie van ons zijn wat in den beginne was, het Woord of Tao.

En dit kan niet het Niets zijn, anders zijn we slechts deel van het Niets!

[1] Dan weet ik ook waarom men het waagt het, het Godsdeeltje te noemen, maar dan niet de God van Abraham of van de tien plagen van Egypte.