Sarah Vankersschaever in DSL van 9 februari over de dichtbundel ‘Open Ogen’ van Remco Campert[1]:

‘Het klinkt hard, maar het moet gezegd: als je meer verleden hebt dan toekomst is het makkelijkste om je te nestelen bij het knetterende haardvuur van je eigen universum. Het vraagt moed om op je achtentachtigste de brandgeur van de wereld nog binnen te pakken, Campert doet het, met wisselend succes, maar hij doet het.’ 

Hoe is het met mij gesteld, ik die meer verleden heb dan toekomst. Hoe gedraag ik me als ik keer op keer afreis naar het verleden, is het omdat ik niet wens terecht te komen in de toekomst en ook, heb ik het verleden niet nodig om het heden te beoordelen en eventueel uit te kijken naar de toekomst?

Ik weet niet - maar ten dele - waar ik me situeer en in welke mate ik ’de brandgeur van de wereld’ nog ruik. Ik zelf heb er geen zicht op, maar ik heb het gevoel dat ik, wat het verleden betreft meer oog heb gehad voor het verleden in het algemeen dan over dit van mij. Maar het is exact, ik schrijf zelden over wat er gebeurt in de wereld, mijn jongste dochter scheen me te verwijten niets gezegd te hebben over de Tesla die nu in een baan om de aarde zweeft, maar wat zou ik er kunnen over zeggen, welke filosofie steekt er achter of welke kosmische geladenheid. Mijn logo is: wil je er iets meer over vernemen, raadpleeg dan de media, maar niet mijn geschriften die houden er zich niet mee onledig. Niet dat ik er niet aan denk en erover oordeel maar erover schrijven, uiterst sporadisch.

Er is een collega blogger die zijn blog gebruikt om zijn visie te geven over wat er gebeurt, in België meer dan in de wereld. Ik apprecieer zijn woorden en de wijze waarop hij zijn commentaar geeft, maar ik wens hem niet na te volgen, ik heb niet die kritische ingesteldheid van hem en wat meer is, ik heb andere prioriteiten, ik schrijf over ons ‘zijn’ hier op aarde, wat het zou kunnen betekenen en, wat belangrijker is, of we een instrument (!) zijn in de handen van het Universum.

IK heb dus een totaal ander doel dan mijn collega-blogger en het is voor velen een dagelijkse verpozing als ik zie dat hij de meest gelezene is van de bijna zeven duizend blogschrijvers die voorkomen onder de rubriek ‘Dagboekbedenkingen’. Hij is ook wijzer dan ik, hij wacht zijn beurt af, hij wacht tot hij iets te vertellen heeft. Ik die voorkom in zijn omgeving op de lijst, pers het eruit of ik nu iets te vertellen heb of niet. Ik treed elke dag op tot nader orde.

Om naar Sarah Vankersschaever terug te gaan, wat is er verkeerd aan te keren naar wat was en hoe het was. Hoe zal zij oordelen later over de wereld omheen haar, zal ze ook niet eerder gaan schrijven over hoe het was in 2017 en 2018, in plaats van zich te vermeien met wat zal zijn in haar achtentachtigste?

Ik ontdoe me niet van de indruk dat, wat de ouderen op leeftijd te vertellen menen te hebben, geen voldoende zeggingskracht meekrijgt, precies omwille van het feit dat ze teveel terugblikken naar wat was en niet meer gefixeerd zijn op wat is en op wat aan het komen is.

Wil ik haar nog zeggen dat wat ik ontwaar in wat de toekomst zou kunnen zijn – en ik hoop dat ik me vergis - dat de verlichting die we in het westen verworven hebben, niet opgeslorpt worde door een God die we als de pest missen kunnen.

[1] Remco Campert: ‘Open Ogen’ De Bezige Bij, 48 blz. 17.99€