Een zin die je overvalt in de wagen of in de straat laat je best zo maar niet gaan, zeker niet een ganse nacht, want als je hem in de morgen terug opzoekt heeft hij veel van zijn kracht verloren, alleen al omdat de woordschikking verloren ging. Dit gebeurde gisteren zodat ik nu moeite heb om me te herinneren welk beeld ik toen uitdragen wou.

Zo begint je de morgen met een verliespunt, stel je vast dat er in je blog, die je overdroeg naar de centrale computer en die je gisteren laat herschreven hebt, op de belangrijkste passage, leemtes vertoont en nu, in het blauwe licht van de morgen, moeilijk te begrijpen overkomt, zelfs voor jou die hem schreef.

Verbeteren dus, heel het leven is verbeteren wat is, verbeteren en uitbreiden en andere richtingen opzoeken die soms zo maar opduiken om de hoek. Dit was het geval met een beknopte omschrijving van wat ik een 100% Spinoza heb genoemd. Terecht? Niet volledig, mais de toute façon suffisant pour me faire comprendre.

Hoe we ingesteld zijn om te schrijven wat we schrijven is me een raadsel, hoe we er in slagen woorden die zo maar opduiken, lijk bij een componist de muzieknoten, om te zetten in tekens is een van de grote wonderen van de geest. Freeman Dyson zag dit als een groter wonder dan dit van de monarch butterfly die elk jaar een tocht onderneemt van Mexico naar Canada (moet de passage opzoeken) maar het gebeurt, en er over nadenkend en ontledend wat er in feite gebeurt, is het duidelijk een wonder, een van de zovele die het leven ons biedt en die we aanvaarden zonder een woord van dank aan wie ook, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is – wat het niet is – maar zo zijn we nu eenmaal, we zoeken en blijven zoeken om Hem te noemen zoals we gewoon zijn: ‘God’, en hij zit vlak onder onze neus, Hij zit in elk van onze geledingen van geest of lichaam, in elk sprietje mos als in elke atoom of boson van het Heelal, en waar gaan we Hem zoeken? In de Bijbel of de Koran, terwijl we Hem moeten zoeken, als we per sé toch een boek willen raadplegen in de Tao, geschreven in tekens die voor ons weliswaar moeilijk te ontcijferen zijn, maar zo is het nu eenmaal. De moeilijkheidsgraad is een maatstaf, Hem waardig. Hij is geen vodje papier dat men verfrommelen kan en weggooien in de papiermand, dit ware maar al te gemakkelijk. Hij is en blijft untouchable, onaanraakbaar, gelukkig, maar Hij is wel bereikbaar als je Hem niet te ver gaat zoeken - al kan dit ook heel ver van ons - maar het leven is, voor zij die zien of willen zien, zo bijzonder, zo tot in het aller allerkleinste detail in elkaar gestoken que cela crève les yeux, dat niemand of niets hier op aarde in staat is een miljardste deel ervan te verwezenlijken. 

Zoals ik nu bezig ben, en je zult het begrepen hebben, heb ik vandaag een naam gegeven aan ‘het of de Onnoembare’, waar ik gisteren – ook van morgen bij het verbeteren – het over had, en ik weet dat ik Hem (Het) niet geschaad heb met mijn woorden en zeker niet met het beeld van de monarchvlinder van Dyson. Ik heb Hem eenvoudig omhangen, omkleed met een krans van ‘geselecteerde’ woorden een selectie dat Zijn werk is, uitgaande van mijn genen.

Mijn dag is goed, straks ontvang ik vrienden op een aperitief, ik zet nu de wijn klaar voor hen, fonkelend vooraleer geschonken en, er hangt nog steeds een blauwe schijn over het morgenlicht. 

Ik kan nu beginnen denken aan de zin die ik gisteren verloren heb.