De essentie van wie ik ben en hoe ik geworden ben wie ik ben ligt opgetekend in een bundel van 250 dagboekfragmenten gespreid over 300 pagina’s die ik in 2005 een eerste maal heb samengebracht, in 2009 heb herwerkt en gebrocheerd werden in 10 exemplaren. Vandaag rest er me nog één exemplaar. Het kan dat er exemplaren bij de verhuis zijn verloren gegaan, andere zal ik uitgedeeld hebben aan de meest intieme vrienden, maar wie precies en of het wel zo is weet ik niet meer.

In de loop van de jaren van mijn blogs, ben ik herhaaldelijk fragmenten van toen gaan terughalen, heb ik deze herschreven als nieuwe elementen en liggen die nu voor een groot deel verspreid over de meer dan 1.800 blogs die ik sindsdien geschreven heb. Als ik alles zou samenbrengen vandaag dan kom ik ruim tot meer dan één miljoen woorden en zou ik gemakkelijk vijf volumes dagboeken kunnen vullen.

Ik teken dit hier op, niet om er over te bluffen, want wat ik schreef ligt daar maar bij à l’état brut, zonder versiering en eerder op schijf dan gedrukt, maar alleen maar om aan te tonen – er zijn ook de met de hand geschreven dertig dagboeken – wat iemand, die geboren is met de schrijfwoede, als leek vermag te schrijven in zijn leven. Ik ben er niet fier op, want weinig zag het licht van de wereld en het ziet er naar uit dat het aan mijn echtgenote en of aan de kinderen zal liggen of er van al mijn geschrijf ooit iets de wereld zal worden ingeschoven.

Na wat ik gisteren haalde bij Joost Vandecasteele en dan vooral zijn uitlatingen over de uitgevers, is de moed om een poging in die richting te doen, in mijn schoenen gezakt en vrees ik dat de enige waarde van wat ik schreef zich beperken zal tot wat het schrijven ervan voor mij betekende, namelijk de vreugde van het schrijven zelf. De moeite en de inzet dat het me kostte neem ik er graag bij als weinig betekenisvol.

Ik troost me vandaag – il le faut bien – met de zin van T.S.Eliot die blijft door mijn teksten dwalen: for us there is only the trying the rest is not our business, en daar stopt het dan en heb ik de keuze die geen keuze is, de zin van Eliot te vertalen in: ‘ verder schrijven en niet omzien.’

Dit verwoordende dacht ik aan mijn werk over Dantes Inferno, dacht ik er aan dat het minimaalste dat ik zou kunnen doen is die teksten uit mijn blogs gaan halen en ze samenbundelen, al was het maar voor de twintig à vijfentwintig lezers van mijn blogs, opdat minstens zij een herinnering aan mij zouden overhouden eens mijn blog zullen uitgestorven zijn en van de kaart geveegd.

Zo ver sta ik dan deze morgen van 26 november 2015, op de dag dat ik stilaan mijn achtentachtigste jaar aan het ‘boucleren’ ben. Ik ben er nog niet ten volle, maar ik voel al enkele tijd dat het aan het komen is. Dantes Inferno ware een geschenk waarop ik mijn lezers, zij die me trouw gevolgd hebben, zou kunnen vergasten. We wachten nog, maar denken er ernstig aan.