Ik wachtte vanmorgen lang om mijn eerste zin te vinden. Ongewoon was het helemaal niet, er zijn vele van die morgens of dagen die stug beginnen, wachtend op een opening, om aan de slag te gaan. Je hoort het stille vallen van de regen op het dak, lijk het vallen van woorden op je blad, even stil en even aanhoudend. En terwijl je denkt of dit wel voldoende is om je blog te beginnen, ben je vertrokken. Zo werkt dag in dag uit, het fenomeen dat inspiratie wordt genoemd, vanaf daar ben jij het niet meer die schrijft maar wordt je overgenomen en volgen je vingers wat er aankomt, alsof het opborrelt uit de slaap die een ogenblik droom was: een open ruimte waar je stond op een dik tapijt van afgevallen bladeren, zo veel dat je niet wist dat de herfst al zo ver gevorderd was, en op de zijkant onder de bomen, stonden schermen met wat je dacht tekeningen te zijn van de karma’s aan jou gerelateerd, vertellend over je leven, over wie je waart en waar je heen zou gaan. Je wou een interpretatie geven aan die droom die, zo dacht je, wees in de richting van het stille punt waar alles samenkomt en waarin je zult opgenomen worden eens het zich openen zou.

Een eigenaardige vaststelling die men niet al te graag deelt, maar je zag een vriend terug van vele jaren, hij gekluisterd in een rolstoel, hij een paar honderd dagen ouder dan jij en je zien kon nu hoe de teerling vallen kan voor de mens die we maar zijn. 

Ik heb aldus uit vele zaken wat kennis opgedaan, weinig waardevolle maar ook meer concrete. Ik dacht aldus, dat als we over Spinoza spraken, ons standpunt over God nu in een totaal andere richting was geëvolueerd. Dat we nu nog enkel denken konden aan God, dan ons plaatsend op het niveau van God, zijnde het niveau van de allerkleinste bouwsteen van het Heelal, die we niet met zekerheid kennen, maar het Higgs deeltje zou kunnen zijn, of nog iets anders. En zeker niet het niveau mens mogen nemen, niet het niveau van sterren en planeten, niet van aarde en van oceanen, niet van bomen en van planten, niet van dieren. God ziet dit niet, Hij ziet uitsluitend de binnenkant ervan, de dans van de atomen en de elektronen, van de neutronen en de protonen, van de quarks en de fotonen, de dans van de vliedende, de botsende, de splitsende, de onder elkaar communicerende deeltjes, de dans van wat de hindoes noemen de dans van Shiva. God ziet de totale totaliteit ervan. Eens we dit beeld verwerven kunnen, opnemen en begrijpen kunnen, is het ons mogelijk om te beginnen denken aan wat God zou kunnen betekenen, niet vroeger maar dan ook niet later.

Het beeld van God heeft dus in feite niets te maken met de zichtbare realiteit om ons heen, dat al een wonder is, terwijl de realiteit van Hij die we gemakkelijks halve God blijven noemen, niets anders is dan de Dans van Shiva, de wereld van de New Physics. Zij die God afschrijven als dood en begraven, ignoreren dit Totaalbeeld totaal. 

Wanneer staat hij op, het mag nog een paus zijn, de nieuwe Jezus die ons God zal voorstellen zoals Hij is – misschien werd de eerste Jezus verkeerd begrepen - en wij geschapen als energievelden van elektronische deeltjes die aan het energieveld God gelinkt zijn, dus conform aan het ‘ beeld en gelijkenis’ van de God die we getracht hebben te schetsen. Meer zijn we niet, maar het is voldoende en toereikend om te weten, duidelijker dan ooit, wie we zijn, van waar we komen en waar we keren zullen. 

Zo was het deze morgen. Hebben we lang gewacht op woord en zin tot we dan uiteindelijk voor eens en altijd het precieze beeld binnen kregen van wat we zijn en hoe we zijn als we spreken over onze gelijkenis met Hem die de totaliteit is van al wat is.

Zich God anders inbeelden dan als een dansende Shiva is blijven kleven aan de totaal verkeerde voorstelling waarmede we eeuwen - en nog steeds - zijn geconfronteerd, vastgeroest aan het begrip ‘(lichamelijke) gelijkenis’ uit Genesis, terwijl het sloeg op een gelijkenis in een energieveld van elektronen, wij een samengekoekte vorm ervan, een deeltje hologram van de samengekoekte vorm die de Kosmos is. 

Sta er mee op, lezer, en ga er mee slapen. Dit laatste is wat ik nu ga doen, het is amper zes uur. Ik heb mijn 800 woorden geschreven, wat uitzonderlijk is. Echter wat ik vertelde wist ik nog niet toen ik aan het wachten was. Het is al schrijvend gekomen, het is dus een zuivere ingeving die me bereikte van uit de dans van Shiva.