Zo is elke dag van het schrijven een nieuwe strijd die wordt aangegaan om toch maar niet te verdorren in onledigheid. Elke dag opnieuw en elke dag aankomend op een plaats die voorheen geen plaats nog was. In elk geval niet voor de lezer ervan, evenmin ook voor de schrijver van deze, zoals hij ze al vernoemde, vreemde woorden van een vreemde man die wel humor apprecieert maar nimmer humoristisch overkomt, niet eens op honderd dagen. 

Wat heb ik vandaag geschreven dat ik behouden wil en wat zal ik houden voor morgen en voor de dag(en) erna. Zal ik opvliegen lijk een jonge eend uit de lotusbloemen – zoals de farao - om te verbazen of liggen blijven onder het laatste lover, het laatste struikgewas waar de laatste vogels slapen gaan? Vragen die geen vragen zijn, maar slechts een spel van woorden. 

Hoe dikwijls al heb ik een blog afgesloten buiten adem, niet meer wetende waar ik begonnen was en langs welke weg ik terecht ben gekomen op de plaats waar ik eindigde, soms me voelend aan de hand van grootmoeder, barrevoets in het mulle warme zand, of op andere momenten, neerzittend bij het vallen van de bladeren, aan een oude leien tafel, ingeslapen onder de bomen of, zoals nu, tussen de graven van het dorp dat ik nooit had mogen verlaten, telkens wel wetende dat ik me begoochel, ik oude man die wacht om weg te gaan, het gordijn van de eeuwigheid open schuivend. 

Ik zal niets meer afmaken vandaag, zal een aantal zaken doen, kleine en minder kleine en terugkeren daarna tot wat hier geschreven staat, denkend dat het niet zo veel was dat ik te zeggen had en bewaren voor later wat in mijn pen gebleven is, om het pas morgen, maar wat is morgen, te openen, hopende dat het er nog zal zijn. Zoals de vele paradors in Spanje in droom te ontdekken zijn, de Posadas in Portugal en nooit ontdekt zullen worden anders dan op het web, of zoals de vele boeken die in de rekken staan of tentoongesteld in etalages of gerecenseerd in vele bladen. Al weet je maar nooit, want vele zaken beginnen met een droom. 

Dit alles om onze honger te stillen die blijvend in ons aanwezig is om te zien en te weten al wat er te zien en te weten is in deze wereld. Zo wordt dan eens te meer het gevecht met het woord verder gezet, er is noch winnaar noch verliezer, enkel de tijd, gekleurd door de seizoenen staat als eerste op het podium, of we hem toejuichen of niet hij is primus perpetuus.