And each night,

from the silence of the trees, you know

that my voice

comes walking towards you.

Paul Auster

Maar wat verwacht je

dat ik vertellen zou van avond,

van nacht die van alle nachten is,

en als ik het weten zou

dan nog zou ik onwetend zijn

of wat ik je stuur wel is wat je horen wou.

Sta ik blind

in de stilte van de bomen

kleeft aan mijn woord

de donkere smaak van

het ‘Erbarme dich’

verfluister ik

de ruis van sterren

over mij gebogen,

de planeet die ik verkoos

om er heen te gaan,

aarzelend.

Ik kom er aan,

ik kom er aan, altijd,

heb ik al eenmaal gezwegen,

niets te zeggen gehad,

woordeloos leeg

wachtend om de hoek

als een kind,

als een ouderling

in de stad die geen stad is

maar een verblijf

waar we schuchter overnachten

ademend de ene droom

waarvan we niet weten

of het een droom is of een mogelijkheid

die niet was

en nimmer zijn zal.

Zo mijn stem

naar jou toe gewandeld, beloftevol,

raadselachtig,

het kan allemaal

verwekkend de woorden

die je omringen zullen deze nacht.