xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Uren aan de zee gezeten, er gewacht alsof ik een afspraak had – una cita - met een zeemeermin. Het had van vele dromen het hier wel eens gemogen, het zou me niet hebben verrast ware ze opgedoken, naakt als een vis en druipend van het water. Zo, Ik wacht dus nog een wijl, na de vraag van Einstein hier gelezen.

Want niets gebeurt er hier dat niet van de zee zou zijn of van de meeuwen of van de boten met witte zeilen lijk verre dromen hier voorbij gekomen. Had, op dagen zoals deze, woorden hier verwacht die uiteindelijk, zoals de zeemeermin,  niet kwamen.

Maar wel aan Fritjof Capra die ik lang geleden las, gedacht, een verre gezel die ik hier herdenken wil omdat hij mij ooit heeft meegegeven wat hij, op een dag - gezeten op de rotsen, zoals ik, aan zee, - als fysicus zag wat ik niet zag - en nooit te zien zal krijgen - en dit optekende in zijn ‘Tao of Physics’, dat vreemde boek van hem, waarin hij de kwantum fysica vergeleek met de wijsbegeerte van het Oosten. Ik ga het halen wat hij schreef en hoe hij het schreef: 

‘As l sat on that beach my former experiences came to life; l ‘saw’ cascades of energy coming down from outer space, in which particles were created and destroyed in rhythmic pulses; l ‘saw’ the atoms of the elements and those of my body participating in this cosmic dance of energy; l felt its rhythm and l ‘heard’ its sound, and at that moment l knew that this was the dance of Shiva, the Lord of Dancers worshipped by the Hindus’. [1] 

Dit ook is de zee voor mij, op mijn rots gezeten, of wandelend op het strand, of waar ook ik ben, als ik aan Capra denk, gehuld in een  gigantische cascade van energieën neergekomen uit de ruimte en hoe de atomen ervan, de protonen en fotonen en quarks ervan en ook deze van mijn lichaam deelnemen aan een kosmische dans van energieën, waarbij telkens en telkens minimale deeltjes vernietigd worden en er voortdurend nieuwe ontstaan.

Aan deze dans van Shiva, ontkom ik hier niet. Het is dit beeld van Capra dat ik zoek te begrijpen, dat het watermerk is van mijn blad waarop mijn woorden worden neergezet.

Begrijpe dat het hier een vreemde wereld is: het Onzichtbare dat meer reëel is dan wat zichtbaar is. Maar zij, in Rome, die het meer dan alle anderen zouden moeten weten, wensen het niet te weten.